Dat de Vlaamse film helemaal in is, is u misschien al opgevallen. Dat er een jonge, beloftevolle regisseur van eigen bodem op onze schoolbanken vertoeft, is u wellicht ontgaan. Anthony Schatteman (24) studeert Filmstudies en Visuele Cultuur aan de universiteit van Antwerpen en scheert momenteel hoge toppen in het buitenland met zijn debuterende kortfilm 'Kus me zachtjes' die bovendien ook de Humo Award wegkaapte op het Internationaal Kortfilmfestival van Leuven. "Wat ik nu allemaal meemaak, is zó cool en onrealistisch."
“Het was initieel niet mijn droom om filmmaker te worden. Toen ik in het zesde leerjaar de familiecamera in handen kreeg, stond ik heel graag voor de camera. Mijn focus lag dus eerst bij acteren en zo speelde ik enkele bijrollen in onder andere 'Ben X' en 'Vermist'. Het viel me op dat ik mijn personage altijd zelf wou sturen, maar als acteur mag je dat niet doen. Ik vond het leuker om zelf te regisseren dan geregisseerd te worden. Uiteindelijk heb ik ingangsexamen gedaan en ben ik toegelaten tot de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK) in Gent. Ik heb er sindsdien niet meer over nagedacht en voor ik het wist, had ik mijn eerste kortfilm klaar."
Kus me zachtjes
“Deze kortfilm, 'Kus me zachtjes', gaat in de eerste plaats over homoseksualiteit. Het hoofdpersonage Jasper worstelt met zijn geaardheid en kan daar thuis niet meteen over praten. Toch had ik nooit de intentie om het alleen daarover te hebben. Het kan evengoed gaan over iemand die zich te dik of te dun voelt. Zo bereikt de film iedereen die kampt met vragen en twijfels. Jongeren weten in het algemeen vaak niet goed wat ze willen in het leven of zijn bang om zichzelf te zijn. Dat vind ik jammer, want ze moeten gewoon hun dromen nastreven. Ik heb dat zelf altijd gedaan. Natuurlijk wil ik me als 24-jarige niet meteen opwerpen als een alwetende boodschapper, maar ik vind het wel belangrijk dat het publiek zich kan identificeren. Door emotie over te brengen kan ik de kijkers laten zien dat vele stereotypes en clichés over homoseksualiteit niet kloppen en dat homo’s niet abnormaal zijn. Ik doe gewoon mijn ding en maak films op de manier zoals ik tegen homoseksualiteit aankijk."
“Het is daardoor ook eng wanneer ik op festivals volle zalen naar mijn film zie kijken. Ik geef mezelf volledig bloot, omdat er in het scenario veel elementen uit mijn eigen leven zijn terechtgekomen. Vooral de stroeve relatie tussen vader en zoon is autobiografisch. Mijn papa had het er eerst moeilijk mee dat het verhaal daarover ging. Daarom heb ik hem het scenario eerst laten lezen. Zonder zijn toestemming kon ik de film niet maken. Ik zag toen dat hij geëmotioneerd was en hij zei nadien dat hij het schoon vond. In zekere zin heeft de film ons dichter bij elkaar gebracht. Natuurlijk heb ik er in de film ook veel clichés tegen aan gesmeten die niet overeenkomen met de werkelijkheid. Ik ben bijvoorbeeld niet uit de kast gekomen zoals het hoofdpersonage Jasper, maar je moet alles filmisch maken. Niet elk verhaal is interessant om te verfilmen.”
Prostitutie en drugs
“Omdat ik zelf lang met homoseksualiteit heb geworsteld, ben ik rond dit thema gaan werken. Dat zal een van de terugkerende elementen in mijn films blijven. Zo gaat mijn volgende kortfilm opnieuw over mensen die problemen hebben om zichzelf te zijn. Ik wil terug een taboe doorbreken en de personages laten weggaan van zichzelf, van hun eigen leven waarin ze vastzitten. Het heeft een tijdje geduurd om zo’n eigen stijl te vinden. Zo heb ik ook films gemaakt over prostitutie en drugs, maar ik wist daar eigenlijk niks over. Je kan enkel films maken over onderwerpen die je door en door kent.”
“De film geeft een beeld van wie ik ben als persoon en wie ik ben als filmmaker. Het is echt mijn visitekaartje geworden. Zeker nu die het zo goed doet op festivals. In het begin verwacht je dat niet. Ik stuurde de film naar enkele festivals met de hoop om ergens een selectie in de wacht te slepen. Selectie is al één ding. Je mag naar het festival gaan, de film wordt op een groot scherm getoond en mensen uit het filmlandschap leren jouw naam kennen. Een prijs winnen is dan de kers op de taart; heel leuk. Onlangs heb ik de prijs van de jongerenjury gewonnen tijdens de Kurtzfilmwoche in Regensburg. Dat is echt de max. Dat zijn allemaal gasten van 18 jaar die mijn film gekozen hebben uit meer dan 5.000 uitzendingen. Dat betekent wel iets, maar ik mag er niet te veel over nadenken. Dan ga ik zweven. Mijn doel was wel om prijzen te winnen, maar ik durfde me daar niet op te concentreren. Als het dan niet zo was, zou de teleurstelling erg groot zijn."
En nu?
“Binnen tien jaar hoop ik bezig te zijn aan mijn eerste langspeelfilm. Het is belangrijk dat ik nu eerst nog enkele kortfilms maak, want dat zijn de beste oefeningen. Michaël Roskam en Felix Van Groeningen zijn ook zo begonnen. Je leert veel mensen kennen en je leert vooral hoe je moet regisseren. Zo vallen er op een filmset veel verantwoordelijkheden op mijn schouders. Bovendien heb je als filmmaker veel tijd nodig om na te denken. Het werkt niet om vlug iets te maken.
Wie de kortfilm nog niet heeft bekeken, kan dit gratis doen op de website van het weekblad Humo.
www.kusmezachtjes.be