Zoals iedereen zich nog wel herinnert waar hij of zij was toen de schildknapen van Osama de wereldaandacht opeisten, zo zal ik nooit vergeten waar ik me bevond toen Paus Johannes Paulus den Tweede (kortweg: PJP II) het begin van een echte Soundmixrevival inluidde: het zou een ware kruistocht worden tegen alle idiote idoolpaddestoelen die overal op het westelijke halfrond als halve manen en tanende sterren tevoorschijn gingen komen. “Echt zingen is voor losers, playback is in!”
Het was een druilerige Paasmiddag. En naar jaarlijkse gewoonte zat het geslacht van het Harig Monster gekluisterd voor de buis in hun hol diep onder de grond. André Vermeulen, de Vlaamse reïncarnatie van de alom geprezen Henny Huisman en eveneens expert van deze en gene liedjeswedstrijd, liet er als presentator nog enige twijfel over bestaan of PJP II nu al dan niet ‘live' de ether in ging gaan. De televisie werd luider gezet, de oren gespitst en allen schuifelden we onze harige aars tot op het puntje van onze stoel...
En dan eindelijk was het grote moment daar: de gordijnen ritsten open, hemels licht verblindde elke toeschouwer, de eerste klanken van het Urbi et Orbi werden ingezet, de mist loste langzaam op, iedereen hield zijn adem in en vroeg zich af: “Hoe zal hij eruit zien? Hoeveel zal hij gelijken op de echte?” Wel, voorzover ik mijn ogen met de nodige zichtcorrigerende middelen nog kan geloven, was dit een nagenoeg perfecte imitatie van de echte paus: met het gewaad mooi in de plooi en de hippe hiphopmuts wat scheefjes op de kruin getooid zat onze PJP II al heftig ritmisch heen en weer te shaken nog voor zijn uitschuifmechanisme volledig was uitgebounced. (Vraag is natuurlijk of dergelijk ‘geshake' juist niet als oorzaak kan aangewezen worden voor de ogenschijnlijk rusteloze rolstoel.) In ieder geval, moesten de make-upnonnen van het Vaticaan nog niet over de nodige aflaten beschikken, dan hebben ze hiermee nu toch finaal hun hemel verdiend. En dan de ultieme vraag die nog op ieders lippen brandde en waarop niemand een antwoord geven kon behalve dan de master himself: “Zal hij ‘live' zingen of playbacken?” Het duurde even voor de gezegende woorden aan de beurt waren, maar het was uiteindelijk toch het stemgeluid van de uiterst populaire Vaticaanse schlagerzanger Sandano – niet te verwarren met onze Belgische variant Adamo – dat door de luidsprekers weergalmde. Playback dus!
De keuze van PJP II om voor playback te opteren hoeft trouwens niet te verwonderen: enerzijds betekent het onhoorbaar uitspreken van de zegen geenszins dat je hem niet uitgesproken hebt. Immers, je kan het nodige vocabulaire stilzwijgend en puur mentaal onder de schedelpan laten echoën. Voor God is dit geen enkel bezwaar; Hij verstaat ook deze taal. Gek hierbij echter is dat de heer Vermeulen hieromtrent weer eens perfect geïnformeerd is. En anderzijds is de optie playback een waarachtig statement om de aartsvijand nummer 1, de duivelse Sammy Tanghe, op eigen terrein en met de eigen wapens te verslaan, nl. het achterstevoren teruggespoeld uitkramen van zinsconstructies.
Om mijn integriteit en geloofwaardigheid niet compleet op losse grond te schroeven, toch een minuscuul puntje van kritiek op de overigens goddelijke performance: “Maakte PJP II niet ietwat teveel kinetische armbewegingen?” Misschien moet Danny Verbiest nog wat wennen aan zijn nieuwe werkgever. Hosamson in den Hoge!