Hemeltergende Hellboy

05/10/2004

Guillermo del Toro, regisseur van o.a. Blade II, heeft een nieuwe film geregisseerd. Resultaat: Hellboy, de nieuwste telg in de reeks stripverfilmingen die Hollywood de laatste tijd aflevert.

Spijtig genoeg is Hellboy een misbaksel geworden in de lijn van andere faliekante mislukkingen als Daredevil en consorten. Net zoals in die vorige is het verhaal vrij eenvoudig, als je voorbij de vele franjes kijkt die dit falen moeten verdoezelen: de nazi's proberen het tij van de Tweede Wereldoorlog te keren door occulte wezens op te roepen. Dat wordt echter geen succes: de geallieerden krijgen een duivelskind te pakken, dat ze dan opvoeden met de superieure Westerse waarden (zie je de traditionele les Hollywood-moraal al aankomen?). Deze scène is zo onsamenhangend dat je je brein beter dan al op nul zet, want zo gaat het de hele film door. Daarna wordt in een warrige poging deze film wat om het lijf te geven, zo ongeveer elke mythe en legende op een hoopje gegooid die van ver of van dichtbij iets met Hitler, de duivel, en zelfs Raspoetin (in 1945!) te maken hebben. Later in de film zijn er nog een aantal twists in de verhaallijn, die soms tot op het randje van het belachelijke zijn (en vaak ook erover). Uiteindelijk wordt de held van het verhaal, de ondertussen volwassen Hellboy, in de slotscène gedwongen te kiezen tussen de liefde van zijn leven, die hij door zijn helse uiterlijk niet kan krijgen, en een nieuw leven als heerser van het kwade universum. Godzijdank kiest onze held voor diezelfde mensheid die hem eerst heeft verstoten omwille van zijn afkomst... Hoerageroep alom! In feite zijn al deze zaken totaal onbelangrijk, want in de Hollywoodiaanse realiteit doen alleen de actiescènes en de speciale effecten ertoe. Vaak komen Hollywoodfilms nog weg met deze combinatie, maar dan alleen op voorwaarde dat ze deze punten ook goed uitwerken. Spijtig genoeg faalt deze film ook daar. De effecten zijn op hun best knullig, ze doen bij momenten zelfs denken aan de special effects van de gemiddelde VRT-jeugdreeks uit de jaren ‘'50. Zelfs het laatste mogelijke excuus van de publiciteitsmolen, de acteerprestaties, is onbruikbaar: de personages zijn tot op het bot cartoonesk, en niet in het minst door de belachelijke dialogen die de acteurs er soms moeten uitpersen. Ondergetekende heeft voor deze film geen goed woord over. De gemiddelde student kan zijn geld aan betere dingen uitgeven dan aan deze oerdomme miskleun. Nu weet ik weer waarom men beter een categorie ‘'Volwassenen niet toegelaten' zou creëren.