Hij was Dracula, The Phantom of the Opera, Valjean (zowel in Antwerpen als in Londen), Jekyll én Hyde, maar nog steeds heeft deze man geen last van identiteitsstoornissen. Momenteel staat Hans Peter Janssens stevig in zijn schoenen als de slechterik Javert uit 'Les Misérables' in het Londense Queen’s Theatre, nadat hij daar jaren eerder het record vestigde als langst spelende Jean “the good guy” Valjean.
Acht voorstellingen per week, wat een tempo. Kan je je nog inleven in Javert of wordt het een sleur?
Hans Peter Janssens Hier is dat tempo doodnormaal. Mocht er sleur op komen, dan zou ik ermee moeten stoppen. Ik probeer alles zoveel mogelijk voor de eerste keer te beleven. Acteren is reageren op en luisteren naar wat een ander zegt. Als je iets zingt of zegt, is het niet alleen de bedoeling dat je zingt alsof het de eerste keer is dat je de woorden uit, maar ook alsof het de eerste keer is dat je die woorden hoort. Het wordt pas een sleur als je geen inspanning meer doet om je in te leven. Als ik merk dat iets gebeurd is zonder dat ik het zelf volledig besefte, dan zit ik erg verveeld met mezelf.
Ben je nog zenuwachtig voor een optreden?
Janssens Zenuwachtig niet. Ik voel wel de adrenaline, die geeft je de nodige energie om zo’n voorstelling te doen. Als de muziek begint is dat voor mij gewoon een klik. Er kunnen alleen zenuwen bij te pas komen als er speciale voorstellingen zijn waarbij er bepaalde mensen in de zaal zitten.
Wie bijvoorbeeld?
Janssens Vorig jaar vierden we de 21ste verjaardag van de productie en vorige maand de 9000ste voorstelling. Dan weet je dat Mackintosh (de producer, WC) of mensen van de oorspronkelijke cast in de zaal zitten en dat geeft een extra kick. Echt zenuwachtig ben ik gelukkig niet. Er zijn mensen die verkrampen, maar dat wil nog niet zeggen dat je minder goed bent. Iemand als Judi Dench is het prototype van stage fright en hoe ouder ze wordt, hoe erger blijkbaar. Ik heb haar bezig gezien, ze vergaat altijd van de zenuwen. Je moet haar echt het podium opduwen.
Javert vs. Valjean 'Les Misérables' gaat over Valjean, een man die na negentien jaar gevangenisstraf weer een leven tracht op te bouwen, en politiecommisaris Javert die hem blijft achtervolgen. Op de achtergrond speelt zich de Franse Revolutie af. Javert is als tegenpool van Valjean dus de slechterik in Les Misérables. Beschouw je hem zelf ook zo?
Janssens Javert is gewoon iemand die heel gedisciplineerd gelooft in de wet. Dat maakt van hem geen slechterik, misschien hooguit een beroepsidioot (lacht). Door zijn principes pleegt hij uiteindelijk zelfmoord; hij kan nu eenmaal niet leven in de wereld van iemand die een beetje het tegendeel bewijst. Javert kan die stap niet zetten terwijl Valjean die stap wel gezet heeft.
Welke rol speel je het liefst van de twee?
Janssens Dat hangt af van mijn gemoedstoestand. Ik heb mij altijd goed gevoeld in donkere karakters als Javert en the Phantom, maar Valjean heb ik ook heel graag gespeeld. Ik zou misschien wel nog eens 'Bring Him Home' van Valjean willen zingen, maar ik voel me prima als Javert omdat die rol goed in mijn stem zit.
Javert staat niet zo vaak op de planken als Valjean. Wat doe je tijdens de momenten dat je niet op het podium staat?
Janssens Een boekske lezen in mijn kleedkamer of zoiets (lacht).
Je zit niet in de coulissen mee te volgen?
Janssens Mocht ik dat elke dag doen dan zou ik toch emotioneel diep in de put zitten. De intercom (kijkt naar een geluidsbox aan het plafond) zet ik nooit af, dan kan ik op mijn gemak even iets lezen, een koffietje drinken of een babbeltje doen. Ik vind het sowieso altijd belangrijk om te weten waar we zitten.
Als het kriebelt moet je zingen Het ritme van een musicalartiest is helemaal anders. Hoe ziet jouw gemiddelde dag eruit?
Janssens Doordat je ’s avonds werkt, moet je tegen acht uur op het hoogtepunt van je energie staan en daarom moet je alles een beetje verleggen. Ik ga niet vóór drie uur slapen en sta dan ook gemiddeld rond elf uur op. Zingen is eigenlijk een heel fysieke bezigheid. Ik zeg niet dat het een sport is, maar het scheelt niet veel. Na zo’n voorstelling kan je trouwens niet direct slapen omdat je de adrenaline hebt opgebouwd. Ik ken niemand die dan meteen in zijn bed kan kruipen. Pas op, ik heb altijd liever ’s nachts geleefd, dan word ik pas goed wakker.
Je bent 45 jaar geworden. Gaan er nu deuren open doordat je stem verandert of moet je beginnen opletten?
Janssens Ja, dat begint te tellen (lacht). Als bariton zit ik nu eigenlijk in mijn kracht dus ik moet zeker niet oppassen. Er zijn zelfs dingen die ik – gelukkig – nog niet kan omdat ik er te jong voor ben, maar dat is dan meer in de klassieke wereld. In de musical heb je wel sneller gedaan want er zijn meer rollen voor jongere gasten en meisjes. De interessante rollen komen pas wanneer je ouder bent.
Zijn er idolen waar je naar opkijkt of die je eens graag zou ontmoeten?
Janssens Neen, ik heb dat nooit gehad (lacht). Ik was niet iemand die in zijn jeugd posters op zijn muur had hangen van die of die persoon. Je vindt natuurlijk wel bepaalde dingen goed en moest bij manier van spreken Domingo naar onze show komen zien, zou ik er wel een babbel mee willen doen.
Heb je nog bepaalde dromen ?
Janssens Ik moet zeggen dat ik eigenlijk redelijk goed zit waar ik ben (lacht). Wat mij betreft is de West End samen met Broadway de top. De West End heeft voor mij zelfs meer betekenis. Er zijn veel mensen die zeggen dat ze naar Broadway willen, maar ik denk niet dat ik graag in New York zou wonen. Voor mij is dat geen betrachting. Ik zou misschien wel graag eens een creatie op West End willen kunnen maken. Ik denk dat iedereen in ons vak dat heeft. Maar het maakt eigenlijk niet uit waar; een nieuwe productie helpen opstarten en daar creatieve inbreng in hebben is ons doel. En mocht dat hier op de West End kunnen met een serieuze rol, dat zou het mannetje wel zijn.