dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Afgelopen zondag was het weer eens een feestje in Trix café, met niemand minder dan Dvkes in het voorprogramma en Ex Hex als hoofdact. Rocken geblazen!
Wie eens in Trix café is geweest, weet dat dit een übergezellige ruimte is, amper de grootte van een pub. Maar je krijgt wel 2 voor de prijs van 1, de formule waar dwars zo zot van is. Namelijk een café en een live optreden in één. En aangezien dwars gepaard gaat met een zekere kennis van zaken, ook betreffende cultuur (check zeker onze warme muzikale aanbevelingen op de site), kan je er van op aan dat het een oorgasme was.
Rocken begon met Dvkes, een kwartet van onbeholpen jongens met een sterke sound. Toen deze nog onder de naam The Dukes gingen, stonden ze in de finale van Frappantpop en deelden ze muzikale klappen uit bij De Beloften en Humo’s Rock Rally. What’s in a name? Veel! Want bij een nu coole groep hoort ook een coole naam, dachten de jongens en die werd dan ook snel veranderd naar Dvkes.
Hun klanken doen denken aan de Britse pop/indie/rock formule die onze eigen Black Box Revelation eerder zelf al adopteerde, weliswaar in iets heverige vorm. Nummers als Happy, Lucy Called My Name en Mockingbird horen we graag wat meer! Dit is een band van eigen kweek om zeker in het oog te houden en zie ik dus graag op festivals verschijnen.
Leuk meegenomen natuurlijk, maar de echte sensatie waarop we ongeduldig stonden te wachten was Ex Hex, een trio power vrouwen uit - hoe kan het ook anders - Amerika. Op de eerste rij, met niets om het zweet op te vangen tussen ons en de drie rockgodinnen stonden we te kijken hoe de gitarist en hoofdzangeres van de band, Mary er op stond haar eigen gitaar aan te sluiten, de sound te checken en alle minuscule details nog eens te controleren. Zo een finesse, zo een engagement! Schattigheidsfactor 10 met een edgy kantje. We waren verliefd…
En lichtjes geïntoxiceerd toen de andere twee dames op het podium verschenen. De basgitariste Betsy in een opvallend kort shortje met paillettjes dat duidelijk een ensemble vormde met het vestje dat Mary aanhad. De dames delen dezelfde kleerkast. Handig. Ook Laura, de blonde drumster kwam achter haar instrument zitten, weliswaar minder glamoureus en duidelijk net (niet) genezen van een valling. Dit kleine detail werd echter op slag uit het geheugen gewist toen de dames hun gitaren deden kreunen en de ene riff de andere opvolgde. Ook niet mis: alledrie droegen ze een Harley Davidson T-shirt.
Live zijn deze godinnen zeer indrukwekkend. Ze kennen hun nummers door en door: de klanken die je op de plaat hoort worden ook zo gereproduceerd, zonder dat deze monotoon overkomen. Het is een echte rockshow met een soort underground gevoel. Precies of je naar een gloednieuwe, nog onbekende band luistert die je aan je vrienden kan aanraden en kan zeggen dat ‘jij hen als eerst ontdekt hebt’.
Voeg daaraan de onderlinge dynamiek toe in de band en je krijgt een sexappeal dat door het dak gaat. Een vrouwelijke drumster: check. Een basiste die haar benen niet kan thuishouden en deze maar al te graag ten toon stelt door ze in de lucht te kicken: check. Een voorzichtig ingetogen leadzangeres/gistariste met een indringende blik en een zwoele stem: check. Deze dames tikken alle vakjes aan!
Voor hun orginele clips verwijzen we graag door naar YouTube, waar je kan vinden: het psychedelische Waterfall, het meezingbare How You Got That Girl, de jaren ‘70/’80 videoclip van Don’t Wanna Lose en de humoristisch geladen Hot and Cold clip die sterk doet denken aan de mini films van de Foo Fighters. U zult er geen spijt van hebben!