Seal, Angie Stone en The Simple Minds spelen dit jaar op The Night of the Proms. Dat is niet bepaald nieuwswaardig. Wat wel onze wenkbrauwen de hoogte injoeg, was de aankondiging dat dirigent Robert Grostlot dit jaar de show zou openen in samenwerking met Discobaar A Moeder. Studenten die opgroeiden in Antwerpen hoeven niet voorgesteld aan doorwinterde deejays De Ras en De Schele. Ze draaien al sinds 2002 in heel A’pen plaatjes aan elkaar: bruine cafés, bruiloften, Petrol, De Roma en Laundry Day, de heren doen het allemaal. Studenten die niet opgroeiden in Antwerpen verwijzen we graag door naar de vorige zin.
Ik ontmoet De Ras en De Schele in de lounge van het poepchique Manhattan Hotel in Rotterdam; de ene butler na de andere zweeft voorbij met zilveren kreeften en smokings uit kaviaar. We vallen op, en met we bedoel ik vooral De Ras, die in een rode wollen trui en knalgele sjaal een koffietje bestelt in het plat Antwerps en dan luidkeels de ene monoloog na de andere afsteekt. Zowel De Schele als ik krijgen er amper een woord tussen, maar het lukt me toch af en toe om een vraag te stellen. Een vraag zoals deze, bijvoorbeeld:
Heren, het pre-interviewonderzoek viel niet mee, bij jullie. Houden jullie iets achter?
Ras Ja, wij zijn stiekem een rockband. Neen, we lopen nogal achter op dat internetgedoe. Al die sociale media, dat is allemaal goed en wel, maar wij zijn daar helemaal niet mee bezig. Misschien dat er her en der op wat sites staat waar we spelen, maar dat voelt niet organisch aan voor ons. Onze pr-methode is simpeler: we gaan draaien op een feestje, iemand komt vragen (roept nogal luid door de lounge) "Oi, wie the fuck zedde golle?" en dan begint er iets te rollen.
Schele Eén keer hebben we een flyer afgedrukt. Een A4-tje met onze naam op.
Ras Onze facebookpagina is aangemaakt door een fan die onze naam verkeerd schreef. Discobar A Moeder met één ‘a’, en we krijgen dat niet gerepareerd. Soms probeer ik te kijken hoeveel fans we hebben, maar dat is moeilijk, want ik heb zelf geen facebookaccount. Ik wil op alles antwoorden, en als je dan thuis komt van je werk en je hebt al die …
Schele (aanmoedigend) ... meldingen
Ras dan word je geforceerd om een nachtbraker te worden, hé. Een flessenpisser.
Schele (lacht)
Rare Mengelmoezen
Hoe zijn jullie begonnen met Discobaar A Moeder?
Schele Wij zijn een uit de hand gelopen cafégrap. Ras had vroeger een reggae sound system, Far West Cruw, en ik ging veel naar zulke feestjes. Je drinkt wat, je lult wat. Wij schepten voortdurend op tegen elkaar over de keigrave platen die we allebei hadden. Toen onze vrienden dat gepoch beu werden, zijn we in kleine cafés beginnen draaien.
Ras We speelden toen vaak in Borgerhout, in café De Kroon.
Schele Neen, eigenlijk is dat Antwerpen. (Er volgt een discussie over waar De Kroon ligt. De conclusie blijkt dat beide heren vinden dat de andere te vaak zijn hoofd stootte als kind.)
Ras We moesten een naam hebben en ik vraag aan een van onze Marokkaanse drinkebroeders: "Weet jij geen naam, Sjarel?" Die kerel draait zich om en zegt: “Ah, gast, a moeder!” “Oh”, zei ik, “oké.” Het is ook fijn om een heel publiek onze naam te laten roepen. Duizend man staat ons daar dan te beledigen. Dat is zo'n beetje de sfeer die wij teweeg brengen (lacht). We leggen de lat speciaal laag, we bereiden nooit plaatje na plaatje voor. Als onze mix perfect is, is dat een gelukstreffer. Geef mij maar Black Sabbath gevolgd door Vader Abraham.
Schele Wij gaan voor rare mengelmoezen.
Ras (kijkt verbaasd naar de Schele) Dat is mooi gezegd. We zijn zelf ook niet van de normaalste, neem ik aan. Ik heb al vaak genoeg mensen gehad die aan m'n haar trokken om te zien of het geen pruik is. Mijn echte naam is Ludwig, misschien dat dat iets te maken heeft met m'n weelderig haar.
Hebben jullie een doorbraakmoment gehad?
Ras Er zijn er véél geweest. Zeven jaar geleden stonden wij ook al in de Petrol. En de dag erna draaiden we terug op een trouwfeest. Dan weer Humo’s Rock Rally, en dan terug een bruin café. En dan bellen ze van het Sportpaleis! Luister, als Antwerpenaar maakt het niet uit of dat Disney on Ice of de Proms is. Het is het Sportpaleis, daar willen wij spelen. Als je dat niet doet, dan heb je daar spijt van.
Schele We hadden toch wel grote schrik. Gaan die mensen apprecieren wat wij doen, met onze obscure singeltjes en onze… (onverstaanbaar, Ras spreekt er door)
Ras Wij zijn over het algemeen niet zo bezig met waar we spelen, en of het wel een stap vooruit is. Wij hebben ook alletwee een job en een familie. Meestal is de regel: een week spelen gevolgd door een week rust.
Schele Eigenlijk is naambekendheid, door interviews of zo, helemaal niet gewenst. Dat betekent enkel meer feestjes die we moeten afwijzen. (Buigt zich voorover naar de microfoon) We zitten tot september vol.
Ras We kunnen dus wel kiezen waar we spelen. Trouwfeesten enzo, met (begint ‘Lac du Connemara’ te neuriën en zucht dan diep).
Schele Die plaat hebben we met veel plezier in twee gebroken.
Kiekevlees
Hebben jullie er nog nooit over nagedacht om van Discobaar jullie fulltimebaan te maken?
Ras We zouden daar onze broodwinning van kunnen maken, ja, maar dan word je een vampier. Elke week van donderdag tot zaterdag het nachtleven in, we drinken meestal ook geen limonade, dat wordt te vermoeiend. Dat drinken is ook de reden waarom we altijd singeltjes spelen. Dan moeten we niet nadenken, het is gewoon het eerste liedje.
Hoe was dat voor jullie, die expliciet de lat laag leggen, om samen te werken met een gigantisch orkest?
Ras Je kruipt met iedereen rond de tafel om eens goed te brainstormen. Oorspronkelijk wilden we onze worstelpakken aantrekken om Robert Groslot (dirigent van NOTP-orkest Il Novecento, nvdr.) uit te dagen.
Schele We wilden een soort van strijd orchestreren tussen vinyl en violen, maar uiteindelijk was het meer een symbiose tussen de twee.
Ras Ze geloofden ergens wel in ons. Onze show rammelt soms langs alle kanten, maar dat is ons visitekaartje. Wìj waren misschien bang dat dat ging wringen, maar zij helemaal niet.
Schele Bij The Proms mocht de lat toch ook wel wat hoger, we…
Ras (onverstoorbaar) Op een bepaald moment bereik je je plafond wel. We kunnen wel met Groslot praten over wat we gaan doen, maar als je daar met zo’n gigantisch orkest zit en je kan allebei geen noten lezen, …
Schele Ik kan dat wel.
Ras Ah, ja, juist. Ik onderschat u vaak.
Schele (klagerig) Dat doe je altijhijd.
Ras Op de generale repetitie hoor je dan ineens tachtig violen een liedje spelen dat je zelf hebt zitten neuriëen. Dan heb je gigantisch kiekevlees. Dat is…
Schele Ja, dat is …
Ras Plezant. Dat is plezant.