dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Je kent zeker wel die nachtelijke wandelingen in je pantoffels richting koelkast om die kleine honger de mond te snoeren en die grote slapeloosheid de kop in te drukken. Je krijgt hier echter geen culinair recept voorgeschoteld om al sloffend terug richting slaapkamer te schuifelen, maar wel een muzikale suggestie die de nachtelijke student en feestbeest die je bent optimaal benut. Je bent ten slotte toch nog geen tachtig, of wel?
Sprake is van de coverband Cookies and Cream. En omdat het oog ook wat wil, bestaat deze groep uit maar liefst zes begeerlijke mannen. Ik heb trouwens uit goede bron vernomen dat ze allemaal vrijgezel zijn. Dames, val aan! Die handel kan zingen, dansen, spelen en bespelen zoals geen andere dat kan. Ik garandeer je dat je na drie nummers zelf met je heupen staat te wiegen, die handjes in de lucht gaan en je vrolijk mee buldert met de nieuwste nummers.
Want dat is de troef van de koekjes, zoals ze zo schattig worden genoemd. Doordat ze bestaande populaire nummers met een eigen stempel bedrukken, is de kans groot dat je elke song al kent. Het is daarom ook dat een Cookies and Cream optreden vaak een groot Singstar gehalte heeft. Hoe hard je ook probeert, het is heel moeilijk om niet mee te zingen.
Ze stonden al eens op Rock@Edegem, thuishaven van de Cookies trouwens, net zoals die van Boris ‘Netsky’ Daenen en yours truly. En begin dit academiejaar mochten ze Laundry Day en StuDay aan hun lijstje voegen. Niets indrukwekkends als je weet dat deze Belgische Vengaboys reeds hét party eiland van de wereld hebben veroverd.. Whoah! We’re going to Ibiza!
Maar eerst gingen we deze donderdag naar De Shop aan de Rijnkaai, want daar was dat feestje te doen. Heel geniepig en intiem werd hun veelbelovende Neon Jungle Tour Showcase aangekondigd op hun Facebookpagina. Wie de Cookies een duimpje had gegeven, was op de hoogte en kon zich via een registratielink inschrijven om samen met partner dit gratis en exclusief evenement bij te wonen. Wie dit gedaan had, kreeg geen tickets opgestuurd, maar stond op ‘de lijst’. Zeer fancy schmancy allemaal.
De weergoden trotserend, letterlijk door regen en wind, komt deze paradevogel aan op locatie. Na een halve meter rode loper en door deuren die geopend werden door bouncers die hun bodybuilding jaren al lang achter zich hebben gelaten, kreeg ik een doorzichtige stempel. Yesss! Dat is waar ook! Dit is een Neon Tour! Of toch niet? Laten we zeggen dat dat deel van de pret gereserveerd was voor de inkomhal. Heel spijtig.
Na dus mijn jas en sjaal apart afgerekend te hebben, want een sjaal is ook een ‘kledingstuk’ en hoewel het op dezelfde hanger hangt of zelfs in je mouw gestoken kan worden, moet er ook daar voor betaald worden, gaan we verder in de zaal. We mogen echter niet klagen, want de show is gratis, nietwaar?
We kijken rond en we zijn onmiddellijk blij dat we geen hakken hebben aangedaan: in het midden van de zaal staat een enorme trap die de vestiaire en bar met de dansvloer verbindt. Er hangt een vreemde geur, de combinatie van chloor en met momenten zwavelzuur. Ja, u heeft dat goed gelezen. En doordat de tegels van de vloer zijn doorgetrokken naar de muren, krijgen we een nostalgisch gevoel van baantjes trekken in een opblaasbaar eendje. Vreemde locatie voor een exclusief optreden.
Maar wat voor een optreden! Wat aanvankelijk op teleurstelling leek, werd snel goedgemaakt door de opeenvolging van nummers als Uptown Funk (Mark Ronson), Take Me to Church (Hozier), Give It Away (Red Hot Chili Peppers), Bonkers (Dizzee Racal), Can’t Hold Us (Macklemore & Ryan Lewis), Song 2 (Blur), en de lijst gaat door en door en door, net zoals de nacht.
Na op vele tenen te hebben getrappeld bij elke jump mogelijkheid die zich voordeed, de ogen van onze buurman drie keer te hebben uitgestoken, maar met suizende oren waar de beats van de avond nog lang in zullen naklinken, keren we huiswaarts. Het was weer een geweldig feestje. Hoewel de DJ-set in het midden van het optreden in mijn bescheiden opinie overbodig is en sommigen beweren dat als je ze één keer hebt gezien, je het wel gehad hebt, is deze band toch de moeite om op te volgen.
Misschien niet noodzakelijk om ze door het land op tour te volgen, maar als ze weer in Antwerpen spelen, weten we toch wat doen. Thuis aangekomen duiken we nog even de koelkast in om de maag te spijzen met wat koekjes en koude melk om dan uitgeput, maar voldaan richting welverdiende rust te schuifelen. Wat is het leven van een student en nachtraaf toch zwaar…