Cinderella Man
Ron Howard, de schlemiel van Hollywood, doet weer eens een poging ons te overtuigen van zijn capaciteiten door een ‘Great American Hero'-verhaal te verfilmen En ja, daar beginnen de problemen. Op zich kan er veel gedaan worden met het verhaal: Bokser is succesvol, wordt rijk, zet alle geld op de beurs. Als de beurs crasht, verliest hij alles en ziet zwarte sneeuw. En vandaar kan er weer gebouwd worden aan een nieuw succesverhaal: from rags to riches, Hollywood's favoriet. Jammer genoeg is Howard een nogal beperkt regisseur. Zijn films zijn altijd vakkundig gemaakt, maar dat niveau overstijgen ze nooit. Bovendien wordt het hele verhaal zo stereotiep en clichématig afgewerkt dat het lijkt alsof je het allemaal al eens eerder hebt gezien. De Amerikaanse Droom, het geloof in de Wederopstanding, het lijkt alsof er in the good old US of A alleen maar superhelden rondlopen. Gevolg: deze film bereikt hoogstens het etiket ‘TV-movie of the Week', maar ook nooit meer. Bovendien maakten de makers ook de afgrijselijke fout Renée Zellweger in te huren. Wat Hollywood in deze ongetalenteerde snol ziet, weet geen redelijk mens, maar in deze film bereikt haar onuitstaanbaarheidsfactor ongekende hoogtes. Jammer dat deze recensent zo hard moet zijn, maar kan iemand deze dame aub uit haar (en ons) lijden verlossen? Wij danken u alvast. Enkele lichtpuntjes waren er wel in dit twee uur en half durende emo-festijn: Russell Crowe zet een overtuigende rol neer, ondanks het beperkte materiaal waarmee hij moet werken. Daarnaast heeft de film ook wel enkele goeie momenten, met name de vechtscènes. Howard heeft heel erg leentje-buur gespeeld bij Scorcese's “Raging Bull”, dus die scènes zitten wel snor: snoeihard, zeker met de even harde soundtrack op die momenten. Vandaar dat je na de film toch buitenkomt met een goed gevoel: de laatste twintig minuten telt één lange vechtscène, het Ultieme Gevecht, lekker gefilmd en uiteraard met een happy ending, of wat had u gedacht?
SCORE: 50%
Charlie & the Chocolate Factory
Tim Burton did it again! De geniale sprookjesverteller is erin geslaagd de klassieker van Roald Dahl om te toveren tot een even hypnotiserend beeldenverhaal. De uitbundige aankleding van de film en de absurde dialogen zijn erg authentiek, in de stijl van het boek. Hij wordt bovendien geholpen door een onwerelds goede Johnny Depp, die alle genres is overstegen en uitgegroeid is tot manusje-van-alles van Hollywood. Onmogelijk te typecasten, onmogelijk te miscasten. Voor de rest verwachtten we niet veel van deze film, zolang het verhaal maar getrouw werd gevolgd. Vandaar ook onze treurnis over de afwijking van het boek: vader Wonka was niet echt nodig, maar ach, misschien is dat het kind in ons aan het woord.
SCORE: 70%
The Wedding Crashers
Het vriendengroepje rond Owen Wilson en Vince Vaughn heeft weer een vehikel gevonden waarrond ze hun komische gaven kunnen ophangen, en dat doen ze dan ook gretig. In ware ‘boys will be boys'-stijl vuren ze de ene platte mop na de andere op het publiek af. In combinatie met de onnavolgbare cool van Christopher Walken – ‘Mr. Cool' himself – lig je strijk van het lachen, tenzij je Pieter De Crem heet. Tijd om na te denken heb je niet. Althans niet in de eerste helft, die dan ook erg genietbaar is, zeker als je lachspieren op ‘'full force' staan. Deel twee wil je jammer genoeg nog een zedenles meegeven, en daar gaat de film finaal ten onder. Laat het een les zijn voor de makers: dit soort films dient niet om te beleren, maar om te laten lachen. Als je hogere ambities hebt, zorg dan alstublieft voor betere fundamenten. Nu gaan ze namelijk totaal op hun bek. Voorstel: betaal de helft van een ticketje en ga na 45 minuten naar huis. Gegarandeerd gelachen en niet geërgerd, wat moet een mens nog meer hebben?
SCORE: 50%