Er zijn zo van die ongelooflijk ijverige studenten die net van een andere planeet lijken te zijn gekomen en een buitenaards gevoel voor timemanagement hebben. De studentus voluntaris is een ras apart en door middel van buitengewoon slechte schaduwtechnieken, heb ik het op mezelf genomen om de natuurlijke habitat van deze soort in de schijnwerpers te werpen. Dit keer doe ik mee met Marnix, Cleo en Cara, medewerkers bij Pepperminds, oftewel die wereldverbeterende hippies met hun frakskes die op de Meir geld ronselen voor Unicef .
Captain Killian
Op een koude zaterdagochtend word ik verwacht in het Pepperminds-lokaal in de Bredestraat in Antwerpen. Een bende enthousiastelingen loopt binnen en buiten, zeulend met wat op het eerste zicht vuilnisbakken lijken (ik leer later dat dit de onderste delen van de desk zijn) en kleurige jasjes. Als ik wat onwennig binnen wandel, word ik meteen door iedereen begroet en aangesproken alsof het normaal is dat voorbijgangers spontaan naar binnen lopen. Ik zeg dat ik vandaag eens kom kijken en dat is best, maar “wil je je niet meteen inschrijven om voor ons te werken?” glimlachen de gezichten. Dat zal ik ze na vandaag laten weten.
De dag begint met een korte briefing door 'Captain' Killian, een charismatische verschijning met een aanstekelijk gevoel van zelfvertrouwen. Allereerst op de agenda staat het maken van een filmpje. Pepperminds belooft dat als 1.000 Antwerpenaren hun licht tijdens Earth Hour (23 maart) doven, ze een vegetarische maaltijd zullen schenken aan daklozen op de Groenplaats. Daarna gaat Killian over naar de orde van de dag. Eerst vraagt hij aan iedereen welke tips ze elkaar kunnen geven om veel mensen te rekruteren. Zelfvertrouwen, optimisme, flirten, oogcontact, glimlachen, interesse, aandacht, persoonlijkheid, glimlachen, eerlijkheid, glimlachen; ze passeren allemaal de revue. Aan de hand van een anekdote vertelt Killian hoe een competitiegevoel tussen zijn teamleden ervoor heeft gezorgd dat hij erorm veel inschrijvingen voor Unicef kon “scoren”. Hoewel teamspirit belangrijk is (en ik verzeker je, die was er!), is het doel van vandaag de wedstrijd aan te gaan met je teamleden. Tegen een van zijn leden zegt Killian: “Jongen, vandaag ga ik u inmaken. Da heeft gene naam!”. Dit is het begin van een over-en-weer van dergelijke voorspellingen. Ik kom te weten dat dit avontuur me vandaag naar Mechelen zal voeren. Gepakt, gezakt en met borden en desk sleurend vertrekken we naar het station. Onderweg kom ik te weten wat Pepperminds nu eigenlijk is. De drie studenten leggen dat maar al te graag uit. Ja, alles gebeurt hier werkelijk met een lach op het gezicht.
Pepperminds is een tussenbedrijf dat mensen aanneemt om voor een andere organisatie (zoals Unicef, WWF, …) vrijgevigen te rekruteren. Vroeger waren het inderdaad vrijwilligers die dit werk voor hun rekening namen, maar die rekruteerden gemiddeld minder mensen. Om bij Pepperminds te werken ga je allereerst naar een zogenaamde meet and greet. Daar wordt beslist of je uit het juiste hout gesneden bent. Met andere woorden, of je sociaal, maatschappelijk geëngageerd en positief bent. Vanaf dat moment ben je een 'talent' en krijg je een opleiding van een 'Captain'. Centraal staan AIDAC: attention, interest, desire, action, conviction. Je moet dan wel glimlachen en positief zijn, het is ook belangrijk dat je de controle houdt over het gesprek en dat je een beetje weerstand biedt. Waarom zou de aangesproken persoon zijn/haar partner nodig hebben om over een klein bedrag zoals zes euro per maand te beslissen? Het is niet alsof je een zetel of een TV aankoopt.
StoĂŻcisme en enthousiasme
“Geen tijd”, “Ik ben gehaast”, “Nee-dank-u-daag”, “I do not speak Flemish”*, “Ik heb daar geen geld voor”, “Hier zijn ze weer!”, “Ze zouden beter eerst de mensen hier helpen dan in het buitenland”, “Ik kom straks zeker terug”. Het zijn slechts enkele van de zinnetjes die ik mensen vandaag geroutineerd hoor uitspreken. En dan heb ik het nog niet eens over de blikken van de voorbijgangers die variëren van paniek over woede tot onverschillig stoïcisme. Naar vaste gewoonte borrelt het scepticisme weer opstandig in me op: “Waarom doen jullie in godsnaam dit studentenwerk?” Marnix: “Ik wil me engageren voor de toekomst van onze planeet en de mensheid. Ik vind het mijn morele plicht. Als onze generatie het niet doet, wie gaat het dan doen?” Terwijl ik sta te verkleumen observeer ik het aanstekelijk enthousiasme van de drie Pepperminds-ers. Ik wil meedoen en waag me na een tijdje ook aan de kunst van het rekruteren. “Mevrouw, mag ik eventjes iets vragen?”. “Meneer, heeft u eventjes de tijd?”. Al gauw merk ik dat dit niet is wat je moet doen. Het werkt eerder zo: “Hallo, ik heb een vraag voor u.” Aandacht trekken is nog niet zo simpel. Als je te vriendelijk bent, dan word je zo omver gelopen. Na een klein uurtje zijn er al zo’n zeven inschrijvingen binnen en ik ben nog niet verder geraakt dan het punt waarop de maandelijkse bijdrage wordt geïntroduceerd in het gesprek. Dan moet de vrouw die ik wist te strikken toestemming gaan vragen aan haar man. Ze keert niet terug. Cara heeft dan wel succes. Ze spreekt een man aan die erg sceptisch is en na haar uitleg verder wandelt. Een half uurtje later komt hij terug. “Ik wil meedoen,” zegt hij. Als ik hem vraag waarom hij vandaag toch beslist om mee te doen zegt hij: “Ik heb erover nagedacht en ik vind het lovenswaardig wat jullie doen. Zo’n inzet voor de mensheid op een dergelijke positieve manier. Blijf maar zo voor de rest van je leven.” Ik verlaat het team en ben gevuld met een gelukkig gevoel. Er zijn toch nog mensen die zich inzetten voor anderen. Dat is inspirerend. Je moet het maar willen doen. www.pepperminds.be * met een zwaar Vlaams accent