Wij gingen op zoek naar de mening van de studenten van de Antwerpse modeacademie over dit hele gebeuren. Zij zitten voorlopig nog op de derde verdieping van een onopvallend appartementsgebouw in de Kammenstraat, maar binnenkort verhuizen ze naar de Modenatie, het gebouw dat ook het MoMu herbergt. We troffen de studenten mode aan in volle actie. Ondanks de hectische sfeer, voelden laatstejaarsstudenten Marijke en Slobodan en derdejaarsstudente Anna zich toch niet te beroerd om met ons hun visie te delen op de modeopleiding, de Antwerpse mode en het Modemuseum.

Wat is hier allemaal aan de gang?

Marijke De studenten van het derde jaar moeten vandaag hun werk, een etnisch kostuum, voorstellen aan de jury. In elk jaar van de opleiding wordt er van je verwacht een aantal silhouetten, volledige outfits, te creëren. In het eerste jaar ontwerp je een rok, een kleed en een experimenteel stuk. In het tweede jaar moet je een historisch kostuum namaken. In het derde jaar moet je je dan verdiepen in de klederdracht van een etnische stam. In het laatste jaar ontwerp je vrij twaalf silhouetten.

Anna, jij zit in het derde jaar. Wat heb je gemaakt?

Anna Het kostuum dat een getrouwde vrouw in Mongolië draagt (zie foto). Een vriend van me is in Mongolië op reis geweest en heeft me verteld over deze fascinerende kledij.

Deze modeopleiding lijkt veel aantrek te hebben, ook internationaal. Waarom hebben jullie Antwerpen gekozen om te komen studeren?

Marijke De modeacademie van Antwerpen staat in België nu eenmaal het hoogst aangeschreven, en terecht. Het ingangsexamen valt nog wel mee, maar daarna ook blijven is een andere zaak. We zijn het eerste jaar begonnen met 58 studenten en nu schieten er nog twaalf over.

Slobodan Een aantal vrienden van me uit Joegoslavië, waar ik vandaan kom, hebben ook hier gezeten. Thuis had ik al een opleiding mode gevolgd van drieëneenhalf jaar, maar die opleiding was veel technischer. Deze is creatiever en persoonlijker, onder andere door het kleine aantal studenten. Ik hou van de ruimdenkende stijl van de modeacademie.

Anna Hoewel ik uit Finland kom, ben ik hier toch min of meer toevallig verzeild geraakt. Mijn moeder geeft les architectuur in Antwerpen en de opleiding mode van de academie leek haar wel tof. Dus ben ik hier een kijkje komen nemen en gebleven.

Wat betekent het MoMu voor jullie?

Marijke De hele heisa rond het MoMu was voor ons niet altijd even positief. Op momenten leek het hier meer op een dierentuin dan op een school. We werden omgeven door Japanners met fototoestelletjes en journalisten. In een bepaald artikel werd het werk van een bij naam genoemde student volledig afgebroken. Dat is onterecht, wij zijn nog in opleiding! Het is wel leuk dat men de etnische kostuums die wij vorig jaar hebben gemaakt gaat tentoonstellen in het MoMu.

Slobodan Het is inderdaad aangenaam hiervoor erkenning te krijgen. In die kostuums hebben we enorm veel tijd gestoken en anders hangen die in de kast weg te kwijnen.

Marijke Voor ons is vooral het Flanders Fashion Institute (FFI, een overkoepelende instantie die de studenten van de academie en mode in het algemeen promoot, nvdr.) belangrijk. Zij bieden ons jobkansen door voor bepaalde projecten de geschikte ontwerpers te zoeken tussen de afgestudeerden aan de Antwerpse modeacademie.

Anna Het FFI steunt de studenten. Het doet er niet toe of je Belg of internationaal student bent.

Heb je Selectie 1: Backstage/Achter de schermen/Les coulisses in het MoMu gezien?

Anna Nog geen tijd gehad. Ik heb de laatste twee maanden aan dit etnisch kostuum gewerkt.

Slobodan Ik wel en ik vond sommige delen goed, andere iets minder. Algemeen had ik iets sterkere stukken verwacht. Heel indrukwekkend in de tentoonstelling is de groepering van kledij per kleur en de uitleg waarom men deze kleuren gekozen heeft. (Zwart absorbeert alle kleuren, wit reflecteert alles, rood is de kleur van bloed, leven en liefde, nvdr.)

 Bedankt! En nog veel succes!

Selectie 1/Backstage/Achter de Schermen/Les coulisses loopt nog tot 16 februari 2003. ModeMuseum Provincie Antwerpen - MoMu, Nationalestraat 28 2000 Antwerpen, www.momu.be. Toegangsprijs: 5 / 3 Euro - gratis op vrijdag. Openingsuren: di-zondag: 10u-18u, donderdag: 10u-21u maandag gesloten.

Het is de bedoeling films te tonen in die omstandigheden die de filmmakers oorspronkelijk voor ogen hadden: op pellicule, geprojecteerd op een groot scherm, in een verduisterde zaal en met publiek. Deze vier elementen zijn onmisbaar om de oorspronkelijke filmervaring weer op te roepen. Zoals voor de kunstliefhebber een reproductie van een schilderij in een boek niet te vergelijken is met het origineel, zo is de ervaring van een film in de bioscoop niet hetzelfde als een film bekijken op video of DVD. “Film verdient zo’n museum, omdat het nu eenmaal het belangrijkste medium van de twintigste eeuw is”, stelt programmator Frank Van der Kinderen.

De gevarieerde programmering biedt liefhebbers de kans om de hele filmgeschiedenis te ontdekken, van de stille film tot de digitale revolutie. Er moet ruimte zijn voor alle filmgenres, zoals bijvoorbeeld de western, film noir of musical, maar ook voor hele oeuvres van belangrijke filmmakers of acteurs. Romantische komedies met Cary Grant worden geprogrammeerd naast Russische propagandafilms. De filmkalender is vaak geïnspireerd op de actualiteit of speelt in op andere culturele instellingen, zoals bijvoorbeeld de Vlaamse opera en de Singel.

De Groote Verhuis

Binnen een jaar zal er heel wat veranderen. In oktober 2003 is er de grote verhuis van de Meir naar de Waalse Kaai, waar een nieuw gebouw onderdak zal bieden aan zowel het Filmmuseum als het Fotografiemuseum. “In de eerste plaats zal de infrastructuur erop vooruitgaan. Zo hebben we nu twee grotere en comfortabelere zalen, met nieuwe projectors.” En zo komen er ook een film bookshop, tentoonstellingsruimte en foyer. De extra ruimte zal worden benut om festivals te organiseren. “Dat hoeven niet strikt filmfestivals te zijn, maar kunnen ook art- of videofestivals zijn”, verduidelijkt Van der Kinderen. De samenwerking met het Fotografiemuseum en het MUHKA belooft geïntegreerde projecten op te leveren, film heeft immers verschillende raakvlakken met andere kunsten. Het Filmmuseum wil ook meer filmduiding aanbieden in de vorm van filmcursussen. “Natuurlijk blijft de eerste taak van het Filmmuseum het vertonen van goede films, van vroeger en nu.” Met zo’n 35.000 bezoekers per jaar doet het Filmmuseum het lang niet slecht. “Het gros van ons publiek zijn de 20 en 45-jarigen die ook naar theater en concerten gaan.” De matige belangstelling van jongeren ligt misschien aan de beperkte aandacht die het medium krijgt in de middelbare school, meent Van der Kinderen. Film wordt niet gewaardeerd als de zes andere kunsten en wordt zelden aangehaald in de lessen esthetica. Film wordt afgedaan als “slechts entertainment” hoewel het, net als literatuur trouwens, ook een visie op het leven kan geven. Bovendien zijn zwart-wit films (of films van voor 1985) voor velen onterecht synoniem met vervelend en traag. “En toch vinden meer jongeren geleidelijk aan de weg naar het Filmmuseum.”

Woody Allen rules!

De samenwerking tussen scholen, de universiteit en het Filmmuseum is de laatste jaren opgedreven. Zo worden er steeds vaker klassieke films vertoond in schoolverband en vanaf volgend jaar biedt de Universiteit Antwerpen een volwaardige M.A. Filmstudies aan, in samenwerking met het Filmmuseum. Van der Kinderen vertrouwt erop dat spoedig meer geïnteresseerden de weg zullen vinden naar het Filmmuseum om de klassieke film en zijn talloze visies op het leven te ontdekken. Ook Woody Allen baseerde zijn levensvisie op de klassieke Hollywoodkomedie. Hij citeert in dit verband Groucho Marx, een filmkomiek uit de jaren twintig, vooral bekend om zijn wisecracks. Toen iemand opmerkte “The food is terrible here” antwoordde Groucho: “And in such small portions!” Zo is het leven, toch?

Meer informatie kan je vinden op: www.dma.be/cvb/filmmuseum En over de Master-opleiding Filmstudies: www.ua.ac.be/main.asp?c=*MASFIL

Ze lachen er daar niet meer mee, met de veiligheid, in Bushland. Een vooraanstaande Amerikaanse senator heeft hun houding ten opzichte van moslims (en hoofddoeken) als volgt samengevat: “iedereen die met een luier op zijn kop door de luchthaven wandelt, zou sowieso al verdacht moeten zijn.”

Ik had die dag nochtans geen luier op mijn hoofd.

Ik was braafjes van het vliegtuig gestapt, nikske semtex in mijn schoenen, en als smokkelwaar had ik alleen een onschuldig karrenvrachtje van vier kilo pralines in mijn valies. Die dingen zijn daar meer waard dan cocaïne.

Het eerste wat een mens moet doen als hij of zij in de Verenigde Staten landt, is door de immigratiedienst gaan. Ik word daar altijd bloednerveus van. Ik kan er niks aan doen, ze selecteren de bediendes van de immigratiedienst op hun rothumeur en hun paranoïde houding. Een mens voelt zich al vanzelf schuldig. Deze keer werd er mij echter niets gevraagd. De man tikte mijn reispasnummer in, en versteende. Ik kon zijn computerscherm niet lezen, maar aan de weerkaatsing van het licht op zijn mottige stropdas kon ik zien dat er iets aan het flitsen was.

Slik.

Het zweet brak me al uit. Verdoemme, ik mag hier al mijn pralines afgeven. OK, zolang ze geen plastieken handschoenen bovenhalen is ‘t voor mij nog in orde. Een State Trooper, te herkennen aan de witte bretellen en een pistool losjes in de holster, kwam op mij toe. Ze overdrijven hier toch wel voor pralines.

Hij bracht me bij de ondervrager, een man die duidelijk al veel gehaaide criminelen had gebroken. Mijn nerveuze houding en mijn gestotter maakten me alleen maar meer verdacht. Hij zei “It’s strange that you just arrived on a plane from Brussels, because the REAL Jacques Tempere entered the States in ‘97 and hasn’t left the country since then.”

‘t Ging dus niet over pralines.

Ik protesteerde, “maar mijnheer, ik ben dus wel de echte Jacques Tempere!” “Aha,” zei mijn ondervrager met een glinstering van overwinning in zijn ogen, “dan bent u hier al vijf jaar als illegale immigrant!” Ik moet zeggen, als een mens de keuze krijgt tussen opgepakt worden voor valse papieren of opgepakt worden voor illegale immigratie, ontstaat er een streepje aarzeling.

Om alles nog erger te maken, had ik het lef om te beweren dat er misschien een fout was gebeurd (maar zeker niet door u, mijnheer de ondervrager). Dan beweerde ik – en dit moet het laatste spoor van twijfel over mijn schuld hebben weggenomen – dat ik sinds 1997 al vaak het land was binnen- en buitengegaan zonder problemen. “Zozo, mijnheer komt hier binnen en buiten zonder dat wij het merken. Kunt u eens heel precies zeggen hoe u dat doet? U bevindt zich al in een erg lastig parket, werkt u eindelijk eens mee”.

Ik begon me al mentaal voor te bereiden op Guantanamo Bay, en een oranje pak. Hopelijk heb ik een vriendelijke kooigenoot.

Tot grote frustratie van de ondervrager, die al gloeide van trots omdat hij een stuk crapuul, waarschijnlijk een terrorist, had tegengehouden, bleek mijn reispas na controle echt. Hoe kwam ik aan de reispas van mijnheer Tempere? Na enige tijd wachten, kwam de ondervrager, nu met haat in de ogen, mij melden dat ik, rotzak die ik ben, gebruik had gemaakt van een achterpoortje in de wet en dat hij me niet KON tegenhouden, hoewel ik duidelijk zware fouten had begaan.

Ik snapte er niks meer van. Maar, blijkbaar was ik in 1997 met een groen papiertje (visa waiver) het land binnengekomen, terwijl ik nu – om te kunnen werken aan een Amerikaanse universiteit – een wit papiertje gebruikt had. En één van de onwrikbare immigratiewetten zegt dat ze mensen met een wit papiertje niet mogen aanhouden voor misdaden gepleegd tijdens het verblijf met een groen papiertje. Ik mocht dus gaan. “Next time you enter the States using the visa waiver program”, het groene formulier dus, “expect serious delays.” Mij maken ze niet meer wijs dat bureaucratie slecht is.

Juist, ja. En die vier kilo pralines, die hebben ze ook niet gestopt.

met verdachte groeten,

Jacques aka Jacques

Een benevelend bolleke heeft ons moed in de schoenen geschonken. Andermaal wanen we ons gestut genoeg om de Stadse puinhopen onder de voet te lopen. Den beiaardier, hoog en moedig wakend aan onze trotse hemelpoort bijt welluidend de spits af en onder klepperende jubelzangen strekken we de oude benen uit naar Linkeroever.

Aldaar treffen we een driepunter van een ontgoocheling. Een crimineel stukje Chicago springt buildinghoog uit boven zijn hoogbijdegrondse handlangers. Wat eens, wereldstadsgenoot, uw mondaine Manhattan wilde worden, is blijven steken in de visieloze betonmolen van onze burgervaders. Getalenteerde bouwmeesters – met Le Corbusier op kop – tekenden Linkeroever ooit een toekomst, maar werden troosteloos uitgegomd. Het enige dat hier vooruitgaat, schijnt Lijn 3 te wezen. Laat ons hier toch maar weer een punt aan de lijn zuigen en ons in de schacht van algemeen nut boren.

Al kan men zich heden ten dage dwars doorheen de stad openbaar vervoeren, toch worden deze pogingen steevast opgebroken. Noodgedwongen happen we vergeefs naar frisse lucht op de Groenplaats, alwaar niet langer plaats is voor groen.

Waar geel zand tot kerkhof van groen loof werd versteend, staat onze geoxideerde Pieter Paul te geelogen. Zelfs het aanschouwen van Onze-Lieve-Vrouwe wordt hem niet gegund, maar, zich verbazend over zoveel onkunde, moet hij opkijken naar de hoge school van groote Karel. In zijn Stad schijnt voor hem de zon niet langer in het Zuiden. Tram 8 spoort ons aan het hier af te bollen.

Afstapplaats Berchem, ontspoorde internationale statie. Hier zijn niet eens overmoedige en onuitvoerbare plannen gemaakt, al werd toch met een uitvoering begonnen. Wat verlaten stilligt, is een omheind grijs reservaat voor betonnen distels. Doch, deze grauwe gruwelijkheid blijkt een voorbode van slecht nieuws, in de schaduw van het postmoderne postgebouw. Welk een uitgekiende blokkendoos drukt hier zijn stempel op onze neerslachtigheid.

Daar loketbeambten na Bob de Afbreker moeten slapen gaan, bekomen we niet eens meer een vrijgeleide om spoorslags onze bouwkundige verlossing in den vreemde te gaan zoeken. Onverrichterzake bussen we dan maar onze klachtenbrief met prioriteit en bus 6 voert ons terug naar de stadskern van het kwaad. Na een wereldreis doorheen de Antwerpse kolonies, stijgen we uit aan de Peerdenmarkt.

Links of rechts weder den Boulevard opparaderen? Links heeft een slechts met alle moeite van de wereld verwoestbaar pakhuis zijn tol betaald en plaats geruimd voor een onverwoestbaar ambtelijk kaartenhuisje.

Laten we dit geldverslindend zelfbouwpakket ontduiken en links liggen. Rechts dan maar, op zoek naar een overbrugging voor ons getormenteerd hart. Het leed is echter nog niet helemaal geleden. Waar eens een klassieke tempel van jeugddrama zijn schoonste gevelzijde voor de Geuzenhofkes opvoerde, dreigt nu een toren van Babel in te storten aan de voeten van een invalide president. Zeer gevaarlijk te betreden – we peinzen er niet over. Hoogmoed komt voor de val.

De hemel zij geprezen dat in dagen dat geen bouwsel nog mag of kan blijven staan één zekerheid overeind blijft: democratie en stadsbeeld storten in, maar de ijzeren noodbrug zal immer blijven staan. Doch, we houden ons hart vast. Laten we, ontheemde Sinjoren, de eer aan onszelf houden en ons van nen Pagaddertoren op de afgebroken Stenen smijten.

Jozef trapte toentertijd een gesloten deur van een stalleke open, om zijn vrouwtje de Messias ter aarde te laten brengen. Hij lag niet in kraaltjes zoals rechtsboven, maar in een beddeke van stro.

Iets verder werden een aantal herders door een wonderlijk engelenkoor op de hoogte gebracht van het Goddelijke Baren. Aanstonds trokken zij, zoals op de foto linksonder, op tocht. Zij waren als het ware de eersten die naar een kerstfeestje gingen.

De eersten die ook pakskes bijhadden om onder de kerstboom te leggen, waren onze vrienden de Drie Koningen. Vanuit het Oosten volgden zij een indrukwekkende ster (zie rechtsonder) die hen de weg wees naar het Beloofde Land.

De gezelligheid die ongetwijfeld overheerste in de stal, toen allen samen het wonder van de Zoon van God aanschouwden, wenst de redactie van dwars al haar lezers toe.

Moge de commerciële trivialiteit van de moderne versie u voorbijgaan. Moge de warmte van dit familiefeest u en de uwen de heersende koude overwinnen (of op z’n minst nuanceren). Ook voor niet gelovigen kan dit feest een gelegenheid zijn om een goeie fles Porto te kraken.

Zalig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar! ❡ Wat voor velen de mooiste tijd van het jaar is, is voor studenten vaak een ware marteling. Daarom zal deze sms proberen om het ergste leed wat te verzachten. ❡ Omdat we nu al de tijd die ons rest kunnen gebruiken, sturen we dit jaar onze kaartjes via e-mail. ❡ www.kerstkaart.net ❡ Voor de liefhebbers van chocolade zijn er speciale kaarten voorhanden op www.virtualchocolate.com/winterholidays ❡ En om nog een beetje creatief te lijken, wens je je allerbeste vrienden een prachtige kerst toe met een gedichtje. Wie ideeën zoekt: www.gedachten-gedichten.nl ❡ Bezoek zeker en vast ook www.claus.com en geniet van een wondere wereld vol magie en kerstsfeer. ❡ Verdien een elf-diploma en zoek tips om braaf (of stout) te zijn in ‘the naughty or nice archives.’ ❡ Als tussendoortje, een raadseltje: Wat is de kerstboodschap in de volgende letters: A B C D E F G H I J K M N O P Q R S T U V W X Y Z (oplossing verder in deze sms) ❡ Maar bestaat de kerstman eigenlijk wel? ❡ Stel dat de slee van de kerstman 650 mijl per seconde vliegt – en dat moet wel, anders kan hij nooit op één nacht alle kinderen bezoeken. ❡ Dat is 3000 keer de snelheid van het geluid. Het snelste handgemaakte voertuig (Ulysses space probe) beweegt zich voort aan 27,4 mijl per seconde en een rendier kan maximum 15 mijl per uur lopen. Hmmm, dat brengt mij alvast toch aan het twijfelen… ❡ In elk geval moet Santa een soort superman zijn. ❡ Stel dat elk kind een cadeau vraagt van 2 pond. Hij moet langsgaan bij 378 miljoen kinderen. Met als gevolg dat zijn slee dus 321 300 ton moet dragen, ofwel 4 keer het gewicht van het schip “the queen Elizabeth”. ❡ Ik blijf geloven… ❡ Waar we echter wel zeker van kunnen zijn, is wat er zou gebeuren als de drie koningen vrouwen waren. Ze vroegen de juiste weg, kwamen op tijd, hielpen met de bevalling, poetsten de stal, brachten kookpotten mee en vergaten zeker geen wegwerpluiers… ❡ Wie afleiding zoekt tijdens zijn zware blokperiode, kan enige ontspanning vinden in het spelen van spelletjes. En waarom geen kerstspelletjes? ❡ Maak je eigen kerstverhaal met jezelf in de hoofdrol! Kaskraker gegarandeerd (en lekker melig). www.blackdog.net/holiday/christmas De oplossing van het raadseltje: No ‘L’ ❡ Ook onze universiteit wil bijdragen tot het beleven van een prachtig kerstfeest. Donderdag 19 december kan je ‘kerst op UFSIA’ vieren. Een hele dag lang spetterende activiteiten waaronder een kerstbomenrace, een kerstmarkt, een kerstveiling en nog veel meer. ❡ Deze sms kan ik uiteraard slechts op een manier passend afsluiten: ‘Geseende kersfees en ’n voorsoedige nuwejaar!’ (om het op zijn Zuid-Afrikaans te zeggen). Maak er een goed feestje van.

Begin dit academiejaar kwam het verlossende woord. Boven het UA-rectoraat in de Lange Nieuwstraat, de voormalige thuisbasis van Meubelen Van Treeck, stond al een tijdje een appartementje te verkrotten.

Eddy Smedts van de Technische Dienst vertelt: “Van Treeck was voor Antwerpenaren de alom bekende 'chiquere' meubelzaak die jarenlang in het gebouw hun showroom, herstellingsplaats en verkoop hadden. Naargelang het gebouw de laatste jaren meer in verval geraakte, verdween ook een beetje het cachet chique.”

We geven de heer Smedts meer dan gelijk: verfijnd kunnen we ons lokaal niet noemen.

Wat meer is,... we kunnen het ook nog niet bepaald bruikbaar bestempelen. We hebben al drie maanden de sleutel, maar nog steeds geen elektriciteit, water en gas. In deze periode van koude en lange nachten is comfort ver zoek. Stroom voor onze computer trouwens ook.

Deze minieme tegenslagen weerhouden een wervelende redactie er echter niet van om de muren al een eerste beurt te geven. Licht en water kwamen trouwens van de onderburen, moest u geneigd zijn een opmerkelijke noot te plaatsen bij de centrale foto.

Een ander uitgelezen medium om sociale relaties aan te knopen met klasgenootjes is het alom bekende poëziealbum. Soms is zelfs een portie medelijden voldoende om iemand zijn ding te laten doen in het kleuterlogboek. Dat was het geval bij Guyke. Als fervent coureur was hij, zoals elke woensdagmiddag, gaan fietsen en was erin geslaagd zijn smoelwerk tussen de spaken te draaien, met een blijvend letsel tot gevolg. Ook de andere kindjes waren zwaar aangedaan door de opgelopen verminkingen. Pas veel later zou de afgunst komen. Dat hij niet moest flossen en zij wel, dat hij zijn haar niet moest kammen en zij wel.

Guy tekende een vliegtuig met boordpersoneel van wie de kleding een Strelling was voor het oog. Wanneer hem gevraagd werd waarom hij zichzelf niet als piloot in de cockpit tekende, antwoordde hij kortaf: “Eerst kostelijke vlieguren kloppen tot in het oneindige, om dan te belanden in een overheidsbedrijf, dat binnen afzienbare tijd een dijk van een noodlanding zal moeten makken bij een piloot-pijnigende-privatisering”. Guyke vond dat zijn tekeningen een statement moesten omvatten, bijvoorbeeld: iets waar de zakdoek België geen nood aan had.

Patje zorgde veeleer voor ironisch gegrinnik, omdat hij standaard een sprookje neerschreef waarin hij van start ging als Prins Patrick en eindigde als Patrick Dewael, Vlaamsch premier. In de ogen van de buitenwereld was hij dan ook voorbestemd om een communautair kwestieuze conferencier te worden ofwel om een ideologische idioot te blijven.

Het hardst waren de kindjes geweest voor Kareltje. Om de één of andere reden mocht hij nooit iets schrijven in andermans album. Om aan dit zeer te verhelpen en een soort ruilhandel op gang te brengen had zijn mama hem een nieuwste versie album gekocht, waarin je niet alleen geacht werd een kleine bijdrage te leveren, maar daarnaast jezelf ook te legitimeren met pasfoto en vingerafdruk. Een handtekening hadden de kindjes per slot van rekening nog niet om onder de formule “opgemaakt in eer en geweten” te zetten. Toen het album voor de eerste keer terugkwam, was de ontnuchtering groot. Van “naam” tot “beroep ouders” was alles blanco gebleven. Er stond enkel een versje:

Karel De Gucht, ge zijt een grote klucht,
ge verkoopt alleen liberale bucht,
niet moeilijk dat heel de klas zucht
wanneer Kareltje zijn hartje lucht.

Toen ze ook in het liefdesleven status quo bleven bij Annemie Neyts, werd het de 3 musketiers duidelijk dat er iets fundamenteels moest veranderen. Van de kinderlijke PVV gingen ze over in de populaire VLD. Na een LDV (ludieke dioxine vertoning) werden ze ook écht DE partij van den burger, maar zelfs dit volstond niet. Daarom droegen ze de DVL-slogan (durf vrijblijvend lullen) hoog in het vaandel. Het einddoel is immers de eenpartijstaat. Kronkel als communicerende Slangen het centrum in, van voor naar achter, van links naar rechts, van boven naar onder, …

En loopt er al eens iets mis, dan schrijft men daar een boek over: cf. “Zwitserse chocolat” van Guy Verhofstadt. En loopt er al eens iets mis met de presentatie van dat boek – komt er bijvoorbeeld een ongenode gast het boek besmeuren, dan nodigt men toch gewoon die criticaster uit, zodat het ten minste een VIP-genodigde is die het schrijfsel onderuit haalt.

Op de uitgestrekte liberale speelkoer kan dat toch? Daar schommelen Ward ‘zijn hoofd lijkt wel op een luchtballon, ik wou dat ik er in prikken kon’ Beysen en Vincent Van Quickenborne toch ook gezellig samen.

Oké, dat is misschien een beetje overdreven, maar een wekelijkse bezigheid is het toch nog steeds. Zelfs in Italië is het immers tijd geworden om de cursussen eens open te slaan. Ik kan je wel zeggen dat Italiaans praten met een knappe Italiaanse ragazzo helemaal niet hetzelfde is als Italiaanse cursussen leren. Gelukkig zijn de proffen wel zo vriendelijk te vragen of je je examen in het Engels wil doen. Hoewel ik vrees dat ze er dan zelf niet zo heel veel van zullen begrijpen. Ik zit hier niet op te scheppen over mijn ‘spectaculaire’ niveau van Engels, maar Italianen en engels gaan nog slechter samen dan Fransen en Engels.

Oe Due

Alles maar dan ook alles wordt hier naar het Italiaans vertaald. Je luistert hier niet naar ‘U2’, maar wel naar ‘U (zeg oe) due’. Zelfs de dokters van ER spreken blijkbaar vloeiend Italiaans. Er is dus ergens een Italiaan die kan zeggen dat hij ‘de Italiaanse stem van George Clooney’ is. Wist je trouwens dat er één persoon is die altijd de stem van bijvoorbeeld Tom Cruise doet? Leuk beroep, niet? In Italië zijn er op TV eigenlijk ook alleen maar Italiaanse kanalen, met natuurlijk Italiaanse shows. En die zijn echt wel de moeite waard om eens te bekijken. In elke show, hoe serieus ook, komen half naakte vrouwen voor of gaat de presentator even naar een andere set om een product aan te prijzen.

Geen voetbal

Voetbalmatchen worden bijna nooit uitgezonden (tenzij het een heel belangrijke is natuurlijk). Wel is er de ganse dag een soort talkshow waarin de gasten en de presentator heel de tijd een oortje in hebben om de match toch te kunnen volgen. Bijgevolg springen ze wel eens onverwachts recht en beginnen GOAL GOAL te roepen. Het minste wat je dan ook kan zeggen is dat de Italiaanse TV-cultuur, een cultuur apart is…

Je studeert aan de OU helemaal zelfstandig, zonder naar lessen te gaan. Ook je tempo bepaal je zelf. “Je kan je studie dus gemakkelijk combineren met je dagelijkse activiteiten. Zelfs een tijdelijke onderbreking van je studies is mogelijk, zonder verlies van behaalde studiepunten.” De vakken komen per richting vrijwel overeen met die van de gewone student. De bijhorende cursussen zijn gericht op zelfstudie en bevatten dus ook de stukken die je normaal te horen krijgt tijdens de les.

Examens op afspraak

Je hebt uiteraard weinig contact met de docenten, maar vragen kan je altijd stellen. Examens leg je af op afspraak, en je weet direct of je geslaagd bent of niet. En het slaagcijfer? De examendeelname is 70%. “Veel studenten ontdekken dat ze hun tijd verkeerd ingeschat hebben. Een betere referentie zijn de uitvalcijfers na de eerste en tweede module: 35 à 40%.” Opvallend is nog dat je direct binnen de bachelor-masterstructuur valt, die voor de ‘gewone’ studenten pas vanaf volgend jaar ingevoerd wordt. Zodoende verloopt de overstap vanuit de hogescholen vlotter. Bologna (bijna) zoals het hoort.

Kostelijk zaakje

Als minpunt rest eigenlijk enkel de prijs, zo’n 1000 euro per jaar! Dit bedrag dekt wel je inschrijvingsgeld en de boeken. Bovendien is er “voor studenten met een lager inkomen en snelle studenten korting mogelijk tot 80%.”
De OU lijkt dus een leuk alternatief als je niet graag naar de les gaat, wel veel zelfdiscipline hebt én over het nodige studiekapitaal beschikt.

www.ou.ua.ac.be