Almost Famous
REWIND Luide gitaren. Mannen met baarden. Vrijblijvende seks. Een permanente zweetgeur. De hoogdagen van de muziekgeschiedenis en een tijd waarin mensen nog op straat protesteerden voor dingen die er echt toe deden. Dat zijn de seventies. Dat is Almost Famous. De muzikale prent van regisseur Cameron Crowe waarin Kate Hudson een oscarnominatie bij elkaar heeft geacteerd. Beloftevol én sneu voor een actrice die daarna enkel opduikte in kleffe romantische komedies. Centraal in de prent staat de sullige vijftienjarige William Miller die per toeval de kans krijgt om een artikel te schrijven voor Rolling Stone Magazine (ja, de natte droom van elke muziekverslaafde met een pen in de hand). Hiervoor moet hij touren met Stillwater, een fictieve band, die even goed ook Deep Purple had kunnen zijn. De wulpse, maar getormenteerde Penny Lane is groupie van dienst.
PAUSE Het begon allemaal in mijn late tienerjaren toen ik op een filmpje botste van de beroemde busscène. Na een debâcle zijn de gekrenkte groepsleden stilzwijgend onderweg naar een volgende bestemming wanneer een bandlid plots Tiny Dancer van Elton John inzet. Enkele ogenblikken later zingt iedereen mee. O, wat een sfeer. Alsof muziek alle brokken tussen mensen kan lijmen, alles kan doen vergeten en zelfs dingen beter kan maken. En eigenlijk is dat ook gewoon zo.
PLAY Telkens voel ik me in de verkeerde tijd geboren en wil ik de levensfilosofie van Penny Lane toeëigenen: niets serieus nemen en nooit gekwetst worden. Al falen we daar allemaal in. Wanneer in de eerste minuten Paranoid van Black Sabbath aanzwelt en even later ook Led Zeppelin ter hore komt, herinner ik mij meteen waarom deze film de moeite waard is. Dan laat ik me weer overhalen om een akkoordje te proberen op de gitaar die al maanden in een hoekje staat gedrumd. De seventies mogen dan wel over zijn, diep vanbinnen willen we allemaal een beetje almost famous zijn. Of gewoon dagenlang naar muziek luisteren.