Capote, Walk the Line en The Libertine

Capote

Truman Capote blijft tot op de dag van vandaag een legende in de Amerikaanse literatuur. Zijn magnum opus "In Cold Blood" – over de moord op een good old American family – stuurde een schokgolf door de vastgeroeste auteurswereld. Hij blies leven in het non-fictiegenre, maar bekocht die tocht naar de donkere kant van de menselijke geest met zijn carrière. Hierover handelt "Capote", een film die nu al een zekerheid lijkt voor de Oscars. Bennett Miller, de regisseur, toont hoe iemand nooit helemaal is wie je denkt. Hij doet dit aan de hand van de relatie tussen Capote – een uitstekende Philip Seymour Hoffman – en Perry Smith, één van de moordenaars. Capote onderzocht vijf jaar lang de eigenlijke beweegredenen voor de moorden en bouwde daarbij een ambigue relatie op met de moordenaars. Ondanks de vertolkingen van Hoffman en Clifton Collins Jr. (Smith) ademt de film toch te weinig dreiging uit. Millers poging een genuanceerd beeld te bieden van a bad guy maakt de film te soft. De mogelijk verzachtende omstandigheden krijgen ruimschoots aandacht, maar de duistere premisse van deze film komt te sporadisch aan bod. Bovendien slaagt de regisseur er niet in de sleur duidelijk te maken die vijf jaar aan één boek werken met zich meebrengt. Hoffman doet alle moeite van de wereld, maar door de lineaire vertelstructuur en ongelukkige montage geloof je er nooit écht in. Ondanks de tekorten zijn er genoeg redenen om de film toch een blik waardig te gunnen. De acteerprestaties van Hoffman en Collins zijn meesterlijk. Natuurlijk was de persoon Capote een dankbaar personage: de ietwat verwijfde, schril sprekende auteur met een tong die (net zoals zijn pen) in vitriool is gedrenkt, geeft een acteur meteen wat materiaal om mee te werken. Zijn vertolking neigt aanvankelijk naar het karikaturale, maar daarna toont hij met bravoure waarom schijn bedriegt. Klasse! Collins komt daardoor een beetje in de verdrukking, maar slaagt er ondanks alles toch in de gemiste ‘duisternis' kleur te geven. Deze film is met andere woorden een net-niet-verhaal. Bijna geniaal, maar te voorzichtig om tot de klassiekers te horen. Net wat de oude heren van ‘the Academy' graag zien, dus. And the Oscar goes to...

SCORE: 70%

Walk the Line

Johnny Cash, the Man in Black, wereldberoemd zanger, stijlicoon. Maker van de historische liveplaat "Johnny Cash at Folsom Prison”. U nog onbekend? Tijd om er iets aan te doen! Cash beïnvloedde alle historische en hedendaagse rock: een dankbaar personage voor een biopic. Jammer genoeg vervalt deze film in dezelfde fouten als zijn genrevoorganger, “Ray”. Beide films zoeken de beweegredenen van hun hoofdpersonage in een jeugdtrauma, dat meteen brandstof moet zijn voor een heel leven van Weltschmerz. Qua dramatiek is dit dus een tegenvaller, al toont Joaquin Phoenix hier waarom hij al lang geroemd wordt als karakteracteur. Hij vertolkt met overgave de donkere kanten van een artist pur sang. Ook respect voor de manier waarop hij zich verdiepte in de manières van Cash. Phoenix zong namelijk zelf alle songs van Cash. Zijn muzikale stijl, stem en podiumprésence zijn griezelig gelijkend. Opvallend hoe films in dit genre dreigen af te glijden naar tearjerkers, om dan rechtgehouden te worden door de hoofdrolspelers, zij het dan Phoenix, Hoffman of Jamie Foxx (in “Ray”). Net als "Capote" geldt hier het oordeel: veel potentieel, maar geen meesterwerk. Close, but no cigar...

SCORE: 70%

The Libertine

Johnny Depp begint op wolkjes te lopen. Na een periode waarin elk van zijn films een groot succes werd, acht de acteur nu blijkbaar de tijd rijp om aan zijn klassieke cv te werken. Vandaar waarschijnlijk zijn keuze voor deze rol in een kostuumfilm over de perverse graaf van Rochester. In navolging van “Quills” (over de Markies de Sade) poogt de film de goegemeente te shockeren met goedkope referenties naar seks. Die arrogante houding over seks is even leuk – zeker gezien de overgave waarmee Depp zich op deze rol stort – maar het verveelt al snel. Eigenlijk is het een klassiek geval van grote mond, klein hartje: de diepere betekenis komt nooit boven, de film verliest zichzelf in goedkope grollen, terwijl er wel een air van diepe filosofie wordt aangemeten. Bovendien ergert ook de ambigue houding over het seksuele: er wordt vaak gerefereerd naar erg perverse daden, maar ze worden nooit benoemd. Kwestie van het puriteinse Amerikaanse publiek niet voor de voeten te lopen. Een spijtig geval van veel blabla, en weinig boemboem. Hoge ambities zijn mooi, maar in dit geval is er veel te hoog gegrepen.

SCORE: 40%