Wanneer ik deze woorden op papier pen, vriezen buiten de stenen uit de grond. In 2022 mogen warmterecords gesneuveld zijn, in de laatste weken van het jaar duiken de temperaturen onder het vriespunt. Mijn gedachten dwalen af naar de hittegolven van afgelopen zomer. Waardeloos zijn de dagen waarop het kwik tegen de veertig graden aanschurkt. Zo ook die ene godvergeten maandag in juli. Leve het werkrooster dat aangeeft dat ik vandaag niet aan de bak moet! Maar mijn welverdiende vrije tijd laten renderen zit er helaas niet in. Al mijn vrienden zijn op vakantie, mijn gedachten dwalen af bij het lezen van een boek en de zwartwitfilm die ik geleend heb uit de bibliotheek blijkt behoorlijk slaapverwekkend te zijn. Gelukkig is er nog de wondere wereld van de muziek!
Heden ten dage moet de moderne meerwaardezoeker de deur niet uit om nieuwe horizonten te verkennen. Terwijl ik in mijn luie zetel lig, leiden algoritmes mij doorheen een onbekend muzikaal landschap. Voorstel van de dag: Musique originale de film van Ahmed Malek. Een inspiratieloze manier om aan te geven dat het over filmmuziek gaat. Terwijl de titel niet meteen blijk geeft van originaliteit spreekt de albumhoes wel tot de verbeelding: een sepiafoto van een contrabassist in maatpak met schaduwrijke concertzaal als achtergrond. Ik maak mij klaar voor een muzikale queeste van 42 minuten en 33 seconden en druk op play.
De eerste luisterbeurt laat een goede indruk na. De heer Malek – wie hij ook moge zijn – leverde een aardig plaatje af. Zijn muziek houdt dan wel het midden tussen loungemuzak en de introtune van een seventiessoap, vervelen doet het nooit. Een orkestje aangevuld met elektronica meandert langs verschillende stemmingen: een soulduet tussen saxofoon en elektrische gitaar, een aanstekelijk synthesizerriedeltje, meeslepende strijkers… het passeert allemaal de revue in minder dan drie kwartier. Dit alles overgoten met een mediterraans sausje. Hoogtepunt van de plaat: La silence des cendres. Met zo’n poëtische titel kan het gewoon niet fout gaan…
Mijn interesse is gewekt. Ik schuim het internet af voor meer informatie over de man achter de plaat. Het Franse Wikipedia blijkt het antwoord op al mijn vragen. Ziehier een beknopte en vrij vertaalde samenvatting van het lemma: “Ahmed Malek, Algerijnse musicus en componist vooral bekend door film- en televisiesoundtracks”. Op vlak van geografie en thematiek zat ik dus al op het juiste spoor. Allemaal goed en wel, maar ik kan nog steeds geen gezicht plakken op de man in kwestie. De bijbehorende foto besteedt meer aandacht aan het rommelige drumstel in de achtergrond dan aan het gezicht van Malek. Wanneer ik overschakel naar Google afbeeldingen stuit ik op een vinyluitgave van Musique orginale de film. Op de albumhoes prijkt een sticker met het potsierlijke opschrift: “Algeria’s Answer to Ennio Morricone”. Getuigt niet bepaald van bescheidenheid, als je het mij vraagt. Maar ach, ik vergeeft het je, Malek. Waarschijnlijk een ideetje van de geldlustige grote baas van het platenlabel. Associaties met ‘s werelds meest vermaarde filmcomponist brengen nu eenmaal geld in het laatje.
Aan beeldmateriaal geen gebrek op Google afbeeldingen: Malek op de achterbank van een taxi, Malek in pyjamabroek aan de keukentafel, Malek in een rooskleurig ijssalon… Nu ik zo veel afbeeldingen van de man te zien krijg, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat de musicus me aan iemand doet denken. De snor, de bakkebaarden, het hoedje… Malek zou zo kunnen doorgaan voor de Algerijnse versie van inspector Clouseau. Al is hij wel wat minder knullig dan de ‘Franse’ filmdetective. Ik vind een foto terug waarop de musicus nonchalant poseert voor een portret van Che Guevara. Dat zie ik het hoofdpersonage van The Pink Pantherfranchise niet zo gauw doen.
Stilaan geraak ik in de ban van Malek. Al snel beland ik op de website van een willekeurige vliegtuigmaatschappij. De tarieven voor een enkeltje Algiers blijken niet prijzig te zijn. Wat houdt me tegen? Een reisje Algerije met het album van Malek als soundtrack, dat is pas vakantie! Flaneren langs statige boulevards met witgekalkte panden, luisteren naar het klotsen van de azuurblauwe golven van de Middellandse zee, een zonsondergang aanschouwen op de zandduinen van de Sahara … het ligt allemaal binnen handbereik. Wie weet loop ik de grootmeester wel tegen het lijf. Kan ik hem meteen eens vragen wiens idee het was om de Morriconesticker op de albumhoes te plakken. Helaas, mijn wilde vakantieplannen verdwijnen al gauw als sneeuw voor de zon. Bij het lezen van het Wikipedialemma heb ik cruciale informatie over het hoofd gezien: Malek ruilde in 2008 het tijdige voor het eeuwige in. Een meet-and-greet in de straten van Algiers zit er helaas niet in.
- Login om te reageren