geachte rector, vecht voor ons. we smeken u.

Geachte rector

In mijn vorige open brief protesteerde ik dat u het academiejaar liet starten onder striktere maatregelen dan noodzakelijk. Ik verweet u dat u ons onder de bus gooide. Wel, we zijn nu twee maanden verder, en we hebben geleerd dat zo’n bus fucking veel pijn doet. We zijn net overreden door de voorwielen, liggen verfrommeld, dooreengeschud en met in elkaar gedeukte ribben te bloeden, en we weten dat de achterwielen er nog aan komen. Ik citeer uit de Facebookpost van een medestudente: “Ik ben op, uitzichtloos en motivatie voor school is ver zoek. Bij het openen van mijn boeken schieten de tranen in mijn ogen. Ik wil doorgaan, maar het lukt niet. Dit voelt als een maandenlange examenperiode. Ik word radeloos.”

Daar lig je dus ergens op het asfalt, geradbraakt, bang wachtend op de achterwielen. Maar je hoopt wel dat alles daarmee gepasseerd is. Deze examens nog even doorbijten, maar dan is er beterschap op komst. Lesvrije week, tweede semester terug naar de aula’s. Toch? Nope. Volgende klap: zeker code rood tot eind februari, waarschijnlijk tot na de paasvakantie. Er komt nog een bus aan, alsof de eerste nog niet genoeg pijn deed. Fuck dat.

Mijn medestudente is slechts een van de velen die de afgelopen week privé of publiek hun radeloosheid uitschreeuwden. Marilou De Grauwe, studente psychologie aan UGent, stuurde haar hartenkreet naar Humo: “Het gaat niet meer. Ik voel me een lege huls. Ik wil leven, in plaats van te overleven.” Beste rector, ze heeft een punt. Dit online gesukkel is slechts een half leven. Dat bedoel ik letterlijk. Blijkbaar is het, in deze tijden die gekenmerkt worden door een absurde en schadelijke focus op biologisch overleven in plaats van op leven, nodig om alles in cijfers uit te drukken. Besmettingen, overlijdens, verloren levensjaren. Dan zal ik dat maar doen. Mocht ik een pact met de duivel kunnen sluiten, ik zou met plezier afgelopen jaar inwisselen voor zes coronavrije maanden en zes maanden vroeger dood. Als ik de steeds toenemende noodkreten rond me hoor, ben ik niet de enige. Vermenigvuldig dat met het kleine kwart miljoen hogeschool- of universiteitsstudenten dat België rijk is, en we spreken over honderdtwintigduizend verloren levensjaren. Aangezien de gemiddelde coronadode een tiental jaar van zijn leven verliest, is dat dus het equivalent van twaalfduizend coronadoden. Tel maar bij de statistieken.

Ik weet dat de universiteit alles doet wat ze kan om deze situatie te verzachten. Het. Is. Niet. Genoeg. Symptoombestrijding, hoe goed bedoeld ook, is niet genoeg. We hebben een oplossing nodig. Een minimum aan fysieke lessen, aan sociaal contact. Code oranje. Daar moet u voor strijden. Maar u laat ons in de steek. Elke sectororganisatie lobbyt ijverig voor minder strenge maatregelen, schreeuwt het hen aangedane onrecht van de daken. U daarentegen houdt onze universiteit alvast in code rood tot na de paasvakantie. Wat? Waarom mogen winkels wel open en universiteiten niet? Ofwel heeft u niet gelobbyd, ofwel niet goed genoeg. Welk van de twee is het? Zeg het ons tenminste. Het zou een hart onder onze riem zijn om te weten dat u voor ons strijdend bent ten onder gegaan, verslagen door economische krachten met meer invloed. We zouden het u vergeven, echt waar. We zouden u op het schild heffen. Maar dit? Deze apathie? Die doet alleen maar meer pijn.

Ik maak me geen illusies, ik trek de ernst van corona niet in twijfel. Bijna iedereen bloedt, bijna iedereen wordt vermorzeld. Bijna iedereen wordt overreden door een bus. Maar het is uw taak om de politieke arena in te gaan en ervoor te zorgen dat uw studenten niet ook nog eens een tweede bus over zich heen krijgen. Niet om op het trottoir te staan wachten met een EHBO-kit.  

Vecht voor ons. Alstublieft. We smeken u.

Met wanhopige groeten

Wouter van Hooydonk

Master Filosofie