Zaterdag 11 oktober vond de 27ste editie van de Huysman Antwerp Race plaats. Althans, dat was het plan. De zeilwedstrijd begon oorspronkelijk als een ontmoeting van Antwerpse jachten aan de kust van Nederland om dan gezamenlijk de tocht naar Antwerpen te maken en daar de winterslaap te houden. In 1988 werd besloten om er een wedstrijd van te maken en sindsdien groeit de populariteit bij zowel de deelnemers als de toeschouwers.
Ook dit jaar waren de jachten present en de koers bepaald: de groten vertrekken vanuit Breskens om 9u55 en de kleintjes vanuit Terneuzen met het eerste waarschuwingssein om 10u10. Deelnemen is geen sinecure: naast het inschrijvingsgeld (55 of 150 euro naar gelang het type zeilschip) moet het schip zelf nog aan een hele resem voorwaarden voldoen, waaronder die voorwaarden specifiek voor het bevaren van de Schelde. Er moeten minimaal drie leden aan boord zijn die lid zijn van een erkende jachtclub (waaronder de eigenaar). Dit bleek geen probleem, want ze stonden klaar voor vertrek.
En zo werd het startschot gegeven. De eersten die zouden aankomen werden om 14 uur in Antwerpen verwacht aan het Noorderterras; de laatsten zouden tegen 18 uur arriveren om in het Willemdok naast het MAS aan te meren en er een gezellig zeemansfeestje van te maken. Het beloofde een fantastisch spektakel te worden. Deze dwarsredacteur en –fotograaf trokken naar ‘t Stad om vanop het vlotje voor jullie een verslag te schrijven en een paar adembenemende actiefoto’s te trekken. Maar de actie bleef uit…
Twee uur werd al gauw vier uur en vier uur maakte plaats voor zes uur. Wie het hondenweer van die ochtend nog getrotseerd had om half doorzopen zonder doel in ‘t Stad rond te lopen, zou helemaal in het ongewisse blijven over de zeilwedstijd. Nergens stond ook maar met de flauwste indicatie aangegeven dat er iets te beleven viel en zelfs de kat had zijn kat gestuurd. Kortom: daar zaten we dan. Enkel een verdwaalde zeilliefhebber vroeg zich hetzelfde af en schraapte uiteindelijk zijn moed bijeen om het ons te vragen: “Weten jullie iets van de zeilwedstrijd?” Groot was zijn verbazing toen we hem mededeelden dat we er al uren op zaten te wachten en er niets gepasseerd was, buiten een paar zeilboten zonder gehesen zeil die duidelijk niet aan de wedstrijd deelnamen. Groter was zijn ontgoocheling omdat hij daarvoor speciaal vanuit Nederland was afgezakt. Wellicht was hij beter in Nederland gebleven, dan had hij in ieder geval meer gezien dan in Antwerpen en was het hem ook ineens duidelijk waarom de horizon die dag zo teleurstellend vlak bleef.
Ondertussen waren de weergoden van onze noorderburen allesbehalve gunstig gezind: de bemanningen werd haast van het dek geregend en de wind, laten we zelfs niet spreken van de wind, die was er niet. Wel tot vier keer toe werd de wedstrijd gestart om weer afgeblazen te worden. Wat aanvankelijk een groot spektakel moest worden, eindigde in een gesukkel en gedobber op zee als een groep schoolkinderen in optimistjes. Als klap op de vuurpijl moesten ze allen als een hond met de staart tussen de benen, want wat is een zeilschip zonder zeilen dat gebruik moet maken van een motor, terug naar de haven die ondertussen baadde in het zonlicht. Niemand had gewonnen, iedereen had zijn inschrijvingsgeld verloren. Want dat is nog een voorwaarde bij deelname en afgelasting. Maar ja, genoeg prijzengeld voor volgend jaar zegt men dan! Het belooft een echt spektakel te worden.
Wie geen genoeg van dit wilde zeilavontuur kan krijgen en graag de gedetailleerde logboeken leest, nodigen wij uit om dit artikel te lezen, geanimeerd geschreven door de Jan Mulder van het zeilen.