dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Redactrice Anouk keek niet alleen naar Interstellar, maar voegde zich ook bij het concertpubliek van Milow.
April 2014. In een zeldzame zappende bui blijf ik hangen bij Café Corsari. Net wanneer ik de tv maar weer wil afzetten, wordt Milow aangekondigd, en blijf ik toch geboeid luisteren. De nieuwe cd Silver Linings van deze down to earth singer-songwriter die ik al in mijn jongere jaren draaide, wordt voorgesteld en ongeduldige redacteur van dienst kijkt meteen of ze deze niet live kan beluisteren. Check: zondag 23 november in Ancienne Belgique. Aftellen maar!
Zeven maanden later is diezelfde redacteur alweer bijna vergeten dat ze dit concert nog op de agenda heeft staan. Op weg naar de Brusselse concertzaal dommel ik bijna in bij het zien van de voorbijzoevende lichtjes. Gelukkig was ik niet de chauffeur van dienst. Eenmaal in Brussel ontwaak ik uit mijn ingedutte toestand en valt me voor het eerst de charme van de stad op. Mijn mood krijgt weer een boost wanneer blijkt dat het voorprogramma van Stephen Kellogg mij helemaal ligt.
Stephen Kellogg is een Amerikaanse versie van onze Jonathan Vandenbroeck, wie als voorprogramma met de Amerikaan meetoerde. Nu doen ze het net andersom. We mogen een anekdote over hun tête-à-tête aanhoren (over een hitsige kat die voor een slapeloze nacht zorgde) en wanneer deze Amerikaanse meneer ook nog mondharmonica blijkt te spelen, ben ik verkocht. Helaas wordt er dan een onesie for the little ones bovengehaald. Zelfs bij de meest gezellige en sympathieke concerten ontkom je niet aan sluikreclame.
Met een vijfkoppige begeleidende band stapt Milow dan het podium op. En hij stelt niet teleur. Het is de eerste keer dat echt alles beter klinkt dan op mijn kapotgedraaide cd’s. Oudere en nieuwe nummers worden gracieus afgewisseld, net als de posities op het podium. De kameraadschap spat van de bühne. De zaal wordt verdeeld in een ‘team Milow’ (jeeeeuj!) en een ‘team Tom’ (JEEEEUUUUJ!) en na de “hallo mama!” van de singer-songwriter en zijn uitzonderlijk goede bassist, lijkt het wel alsof we gewoon een steengoede repetitie bijwonen. Jammer genoeg wordt die indruk ook hier even onderbroken door weliswaar fijn verpakte reclame voor het merchandisestandje. Gelukkig zijn dat weer snel vergeten door de fijne bindteksten van onze zanger. Het gaat om verhalen over ingebeelde honden en andere dagdromen die misschien niet echt ter zake doen, maar wel het enthousiasme van het publiek extra aanwakkeren.
Naarmate de avond vordert, flitsen de jeugdherinneringen voorbij. Bij The ride waan ik me weer in een knusse zetel met de boekenreeks ‘Gone’. Voor even lijk ik nog eens een hele middag op het tapijt te liggen met een vriendin, terwijl Ayo Technology speelt. (Een nummer waarvan de tekst nu pas tot me doordringt. Mijn naïeve ik vond de videoclip toch maar iets vreemd. Dat mysterie is ook weer ontrafeld!) De nieuwe nummers kunnen me bekoren en vooral Mistaken en Against the tide worden pareltjes dankzij deze muzikanten. De afwisseling tussen de verschillende nummers maakt het boeiend en de overgangen van rustig akoestisch naar steviger gitaarwerk zijn erg geslaagd. Nogmaals: wat een sterke groep muzikanten staat er op dat podium!
Tijdens de stevige bisronde mogen we genieten van het duo Milow-Stephen (en de mondharmonica!) en van een humoristisch onderonsje tussen Tom en Milow waarin deze laatste zichzelf lekker relativeert. Milow maakt van de laatste nummers gebruik om zijn begeleidende muzikanten extra in de schijnwerpers te zetten. Dan sluit achtergrondzangeres Nina de avond af met een mooie laatste solo. Wanneer het dan echt, echt gedaan is en het licht in de zaal weer aanspringt, wordt er ook nog een dansje gedemonstreerd. Zagen we daar de moonwalk, Milow? Van een krachtig thuisconcert gesproken.