‘Blood on the Motorway’ van DJ Shadow. Afgezien van de verfoeilijke intro is het de perfecte score bij een nachtelijke fietstocht door een ei zo na verlaten stad. (Floris Geerts)
‘Pakt de velo’ van Halve Neuro. Bekende hiphopbeats overgoten met Antwerpse flows met een vette knipoog. Wa moet ne mengs meer hemme? (Benjamin Theys)
‘Daylight’ van Matt and Kim. De opgefokte indie-dancesound van dit Brooklyns duo schalt nu al dagen door mijn hoofd. En toch blijft het telkens feest als ik de plaat opzet. (Yannick Waumans)
‘NeverNever’ van SBTRKT. “And if I ever had the chance again... I would probably do the same.” (Annelies Desmet)
‘Hang me up to dry’ (en eigenlijk ook al hun ander werk) van Cold War Kids. Meer van dit op Studio Brussel en Facebook-groepen zoals StuBeu zouden minder leden hebben. (Marlies Verhaegen)
‘Oni su’ van Beogradski Sindikat. Militant ogende hiphop gebracht door een groep die zich de ‘vakbond van Belgrado’ noemt. Noem het gerust ‘The Rudy De Leeuw Explosition’. (Bart Van Ballaert)
‘Somebody That I Used To Know’ van Gotye. Ondanks de tekst toch een nummer waar je gelukkig van wordt. Kernwoorden: artsy en Belgisch. (Julie Snissaert)
‘Nightcall’ van Kavinsky & Lovefoxx. Op de tonen van dit bezwerende electropopnummer opent de poëtische heist film ‘Drive’. Los Angeles zag er nooit mooier uit. Subliem. (Yannick Dekeukelaere)