Arcane

De gamende wereld slaakt een zucht van verlichting nadat Arcane het er zonder al te veel kleerscheuren vanaf heeft gebracht. Sterker nog, de League-community reageert bijna zonder uitzondering dolenthousiast, bewerend dat het de beste videogameadaptatie ooit is. Nochtans twijfelt elk lid van die gemeenschap aan capaciteit van elk ander lid om zelfstandig te ademen laat staan om een serie naar behoren in te schatten. Maar zelfs als we de mening van een van de meest toxische online communities ernstig nemen, wil de lauwering ‘beste videogame-adaptatie ooit gemaakt’ evenmin zoveel zeggen. Is Arcane wel écht de moeite waard? 

Ik voel me gedwongen om overwegend ja te zeggen en ik ben niet de enige. Arcane staat al een tijdje in de hogere regionen van de Netflixcharts, en zó veel mensen spelen dat kutspel nu ook weer niet. De serie is zonder twijfel een van de meest gepopulariseerde, westerse animatieseries sinds Avatar, al doe je er goed aan om die twee bijvoeglijke naamwoorden in het achterhoofd te houden. Natuurlijk kan het zijn dat animatie of fantasiewerelden je ding niet zijn, maar zelfs zonder mee te zijn met elke verwijzing die Arcane naar haar bronmateriaal maakt, is het een goed gebracht steampunk-fantasyverhaal, vol interessante conflicten die elkaar aan een vlot tempo afwisselen. 

wat is het dan? 

Het verhaal is in essentie een prequel die zich afspeelt in slechts één van de vele gebieden van Runeterre; de fantasiewereld van League of Legends. In drie grote arcs van telkens drie afleveringen van rond de drie kwartier neemt het je mee naar Piltover, een stadsstaat die zichzelf ziet als bastion van technologische vooruitgang. Dat positivistische zelfvertrouwen van Piltover boort Arcane al vanaf de eerste aflevering de grond in door een groep avontuurlijke, maar enigszins criminele, weeskinderen te volgen van de zogenaamde lower city, het ghetto dat ongeveer de helft van de stad bedraagt en de prijs betaalt voor de vooruitgang van de stadsstaat.  

Zo ontmoet je groepsleider Vi en aanhangsel Powder (Jinx), zussen wier relatie de rode draad van de serie zal worden, maar ook hun vrienden zoals Ekko en hun vaderfiguur Vander, een tot inzicht gekomen ex-revolutionair, komen aan bod. De volgende twee afleveringen introduceren andere bekende League of Legends-figuren zoals de verwaande Jayce, die tracht magie en technologie aan elkaar te koppelen, de geniale maar conservatieve en in-de-ivoren-toren-levende yordle Heimerdinger en diens mankende assistent Viktor, die uit de undercity klom en de ambitie heeft om het leven beter te maken voor de minst bedeelden. Tegenover dit alles wordt Silco geplaatst, een machiavellistische sociopaat die hoopt om van Piltover te kunnen afsplitsen als een onafhankelijk Zaun – de naam die de undercity in het ‘huidige’ Runeterra van League of Legends draagt. 

De eerste drie afleveringen helpen kijkers die niet bekend zijn met de personages en wereld van League of Legends en voorzien voornamelijk de achtergrond voor een verhaal dat pas echt op gang komt vanaf aflevering vier. Na een tijdsprong zit het verhaal nog steeds in een prequelfase maar komen de personages met een ingame-representatie steeds dichter in de buurt van hun reeds vastliggende eindpunt. De verschillende verhaallijnen komen afwisselend met elkaar in contact; wisselende allianties en steeds scherper wordende conflicten brengen het tot een climax die een luide ‘ja’ antwoordt op de vraag of er een tweede seizoen van Arcane zal komen. 

net niet? 

Toch is het voor de kritische kijker vast ook een net-nietervaring. Om jezelf tot de hoogste regionen van het televisielandschap te mogen rekenen moet je een zekere diepgang creëren zonder jezelf vast te rijden in clichés. Dat is niet makkelijk als het gros van je cast gebaseerd is op archetypische personages uit een videogame. Daarnaast komen zowat alle gekende tropes uit de cinema aan bod. De geniale verstotelingen zijn uiteraard weerbare werkers die steeds weer weerstand bieden tegen elke tegenslag. De corrupte politieagent met een vervagend moreel kompas heeft uiteraard een jonge dochter die bedreigd wordt. Een andere dochterfiguur, Caitlyn, is ondanks haar beschermde omgeving uiteraard vrijgevochten en wil niet leunen op het politieke kapitaal van haar adellijke nest. En zelfs mijn redelijk onoplettende ogen gingen even rollen toen Ekko, een van de weinige zwarte personages die de serie kent, uiteraard doordrenkt wordt in hiphopsaus, een associatie die ingame nooit zo duidelijk werd gemaakt. 

Na al deze muggenzifterige – maar ook wel terechte – kritiek is het misschien goed om te herhalen dat ondanks alles de serie zeker de moeite waard is. Je doet zowel het verhaal als de karakters onrecht aan als je zulke zaken te veel in de weg laat zitten; als je dat doet, kan je evengoed de vriend of het familielid wiens Netflixabonnement je gebruikt bedanken voor de moeite. Het storende is meer dat de tropes elkaar aan een te snel tempo opvolgen zonder de kijker de ademruimte te geven. Misschien is het net-nietgevoel dat achterblijft wel een gevolg van de (te?) grote ambities.  

Ik bedoel daarmee dat Arcane te veel probeert te doen, te veel probeert te zíjn, op een te korte tijd en zo onvermijdelijk te kort schiet. De voornoemde uitgebreide backstory van het eerste derde van de serie helpt niet. Maar ook thematisch is de serie redelijk ‘druk’. Enkel de undercity-kant van het verhaal alleen al: maffiosi-achtige turf-wars, revolutionaire ambities, vervuiling, drugs, systematische onderdrukking ... het is wat veel om goed uitgewerkt te worden. Neem daarbij ook de thema’s van de uppercity mee; niet enkel bij het blinde technologisch-technocratische vooruitgangsdenken wordt een kritische noot geplaatst, maar ook bij de politieke spelletjes die je willen doen denken aan de hoogtijdagen van Game of Thrones, maar daar niet in slagen. Gelijktijdig is er een reeks karakterevoluties waarvan de meeste kijkers het resultaat al weten: de langzame transitie van Powder naar Jinx (wat het dan weer wel beter doet dan de laatst vermelde botch-up met Danearys, maar ook dat wil niet zoveel zeggen), het wegslijtende wantrouwen tussen Vi en Caitlyn en het tragische spanningsveld tussen de visies van het wetenschapstrio Heimerdinger, Jayce en Viktor. Daar wordt nog eens een aanzienlijke hoeveelheid referenties en (uitstekend gechoreografeerde) actiescènes bij gepropt; er is wel een of andere plotlijn waaraan net iets te hard getrokken wordt, de volgende staat altijd al popelend in de coulissen. 

of toch wel? 

Die snel in elkaar overlopende verhaallijnen steken zich af tegen de geloofwaardige en geïntegreerde wereld. Na tien jaar aan voortdurende League of Legends-updates was er voor de schrijvers een goudmijn aan karakters, locaties en lore om op voort te bouwen. Het resultaat is een wereld die leeft en een eigen verhaal heeft en niet gewoon een matte achtergrond is waartegen het verhaal zich afspeelt, zoals vaker wel dan niet gebeurt bij zelfs de betere fantasy. Maar Riot Games heeft meer dan enkel een archief aan lore en een meute fans: hun eerdere samenwerking met het onder muziekfanaten controversiële Imagine Dragons werd herbestendigd door die laatste de openingscredits voor hun rekening te laten nemen. Het werd een succes dat je doet vermoeden dat de groep het misschien wel beter zou doen als je de helft van hun nummers wegsneed. Ook op de rest van de audio valt weinig aan te merken: de melodieuze delen en het ambient achtergrondgeluid zijn een meerwaarde zonder, zoals vaker gebeurt, melodramatisch te compenseren voor een gebrek aan inhoud, de SFX doet de steampunkwereld bloeien en de voice acting is goed genoeg dat je soms vergeet dat je naar een animatie aan het kijken bent. 

Maar op andere momenten wordt het weer wel duidelijk. Niet alleen is de plot-armour overpowered, maar als een vijftienjarige Vi een hele opgespoten maffiacrew in elkaar slaat, is er geen suspense of disbelief meer aanwezig. Gelukkig zijn die momenten een uitzondering. De meerdere sterke vrouwenpersonages, noch de verwijzingen naar mogelijkse gelijkslachtige preferenties van enkele van die personages, zijn geen lege templates om diversity points te scoren. Zelfs Ekko’s hiphopthema bleek achteraf gezien een stilistische keuze. De scène in aflevering acht, waar hij en Jinx een spel uit hun jeugd herhalen met een aanzienlijk hogere inzet, is een grafisch hoogstandje in een serie die sowieso een al erg scherpe stijl hanteert. Dat is trouwens niet het enige moment waarop Fortiche Productions zich van een creatievere kant toont: ik was best onder de indruk dat de showrunners zich waagden aan een geanimeerde seksscène, die eerder gebruikt werd om de psychedelische interpretatie van de ‘magie’ die Arcane heeft expliciet te maken dan een of ander zwaktebod naar fanservice. 

De grafisch creatievere stukken en de algemene hoge productiekwaliteit die Fortiche Productions aflevert, compenseren ruimschoots voor het gevoel van net-nietjes. De gepredikte hoogste regionen van het televisielandschap bereikt Arcane misschien niet, maar voor elke fan van LoL, fantasy, animatieseries of tentoongespreide daddy issues is er zeker genoeg te vinden. De serie zet zich zowel qua opzet als qua uitwerking boven een heleboel liveactionseries die op Netflix te vinden zijn. Of dat een verdienste is van het productieteam en Riot of veelzeggend over de gemiddelde Netflixserie laat ik daarbij in het midden. Het tweede seizoen geef ik zeker een kans. En dat wil al wel wat zeggen.