De gebeurtenissen van de afgelopen weken raasden als een schokgolf door onze samenleving. Een jongen wordt vermoord omwille van een muziekspeler. Iedereen staat met verstomming te kijken terwijl het bericht dag in, dag uit op het journaal verschijnt. Is het ongeloof, of schaamte die een plaatsje zoekt in ons hart? Ongeloof omdat het inacceptabel is het leven van een mens te zien verdwijnen in een fractie van een seconde. Het blijft grotendeels onvatbaar voor ons. Schaamte, omdat we op zo een moment allemaal kritisch naar onszelf moeten kijken en met onze neus op onze eigen fouten worden gedrukt. Want niemand is zonder fouten, niemand kan de ander beschuldigen zonder eerst eens in eigen boezem te kijken. Wie werpe de eerste steen?
Het verleden is er om ons dingen bij te brengen. Het is een spoor, gemaakt door de natuur, waarin de mens meer en meer de aandacht begint op te eisen. Waarom is het voor ons zo moeilijk om met dat verleden te leren leven en het een plaats te geven in onze hedendaagse maatschappij? Vele malen voorheen werd reeds duidelijk waartoe enge visies, verdachtmakingen en veralgemeningen konden leiden. Ellendig lang droegen mensen de schaamte met zich mee en werden er dingen getolereerd die niet te tolereren vallen. Toch trappen we als kuddedieren nog steeds in de val.
Wanneer ik de begrafenis van het vermoorde tweejarige meisje bekijk, kan ik niet anders dan eerbied opbrengen voor de sereniteit waarin die verlopen is. Langs de kant van de familie en vrienden geen oproepen tot haat, zelfs geen haatgevoelens. Enkel de mededeling dat er veel liefde nodig zal zijn om dit drama te verwerken. Mensen die in zulk een situatie nog de kracht opbrengen om zo beredeneerd en toch recht uit het hart te spreken verdienen van ons allen respect.
De dood boezemt velen angst in. Weinig mensen kunnen hier mee om. Komt het omdat onze samenleving meer en meer afstandelijk wordt? We beginnen als mens voeling te verliezen met enkele van de meest essentiële zaken in het leven. De steeds drukker wordende en vaak onverschillige samenleving eist haar tol. We hebben als mens in de massa echter nog steeds tijd nodig om tot inkeer te komen. Al is het maar één moment op de dag, even verwonderd stilstaan bij een zwaluw, die met een sierlijk silhouet zijn vlucht naar de einder verderzet. We hebben allen onze verantwoordelijkheid op te nemen. Die mogen we niet ontvluchten.
Deze maand brengt dwars een groot pluralistisch debat. Oud-burgemeester van Antwerpen Bob Cools werd geïnterviewd en een Spiritist werd in de leeuwenkuil geworpen. Een artikel over studeren zonder papieren wordt afgewisseld door de muziek- en filmbesprekingen en een vleugje fictie. We interviewden ook Père Guy Gilbert, rockpriester die opkomt voor kansarme jongeren in de Parijse voorsteden. Achteraan vindt u de vertrouwde puzzel en nemen we voor de laatste keer dit jaar een kijkje in een kot met een verhaal.