Crash, Verlengd Weekend en A Sound of Thunder

Voor u bekeken
23/10/2005
🖋: 

Crash

Als Paul Haggis, scenarist van het Oscar-bekroonde pareltje “Million Dollar Baby” zelf achter de camera kruipt, groeien de verwachtingen. Haggis slaagt erin ze perfect in te lossen. Tien mensen lopen â€“ op het eerste gezicht volledig onafhankelijk van elkaar â€“ door de Stad der Engelen. Hun ras-gebonden acties lokken reacties uit, ze bepalen de meningen en vooroordelen van de getroffen anderen. Een racistische flik, een vermoeide flik, een bange blanke huisvrouw, allen hebben ze hun redenen om de ander te wantrouwen. Vanuit dit standpunt wordt het wel erg moeilijk iemand te veroordelen: hoe fout een mening ook is, ze heeft haar wortels. Wat op het eerste zicht een erg karikaturale prent leek te gaan worden, slaagt er netjes in een aantal mensen en hun vooroordelen mooi te portretteren en met elkaar te verweven. Je bent nergens zeker van, net als in het echte leven. Soms vergt het enige hersenactiviteit de plot te volgen, maar de les die eruit getrokken kan worden is het zeker waard. Daarnaast is ook de cinematografische kant van de film mooi uitgewerkt. Mooie camerabewegingen, een erg knappe enscenering, erg goede vertolkingen. Matt Dillon schittert verrassend als de racistische flik. “Crash” heeft alles om een plaatsje te verdienen in uw keuze deze maand.

SCORE: 75%

 

Verlengd Weekend

Deze film met Jan Decleir was oorspronkelijk bedoeld als TV-film voor VTM. Onverwacht kreeg hij toch een promotie tot bioscoopfilm. Het was â€“ achteraf bekeken â€“ een dubbeltje op zijn kant. De film was te goed om slechts TV-film te zijn, maar het etiket bioscoopfilm was misschien toch ook iets teveel van het goede. Daar is het verhaal net iets te mager voor, en de karaktertekening is bijlange na niet scherp genoeg. Jan Decleir en Wouter Hendrickx (Witse) spelen twee arbeiders die een malafide manager gijzelen omdat hij hun bedrijf heeft laten failliet gaan. De twee moderne Robin Hoods willen een eerlijke compensatie voor de geleverde arbeid van hun kameraden. Ze dringen daarom binnen in de (typisch Vlaamse) villa van Koen De Bouw, die net zijn vrouw en kinderen voor het weekend heeft uitgewuifd. Jammer genoeg daagt tegen alle verwachtingen de minnares van De Bouw op, en als klap op de vuurpijl valt de elektriciteit in het dorp uit, waardoor hun plan een stuk trager verloopt dan gehoopt. Tot zover de set-up van dit kolderstuk, vanaf dan is het corpus van de film aan de beurt: grappige situaties met Decleir en Hendrickx met hun typische gangstermutsen, ontsnappingspogingen, liefde tussen Hendrikckx en de minnares, gespeeld door een verrukkelijke Veerle Baetens. Louis de FunĂšs all over. Als film eten was (en voor sommigen is het dat), dan is “Verlengd Weekend” een perfect vieruurtje. Vooral niet te zwaar en af en toe een goeie grap, maar ook niet meer dan dat. De stijl en setting is erg klassiek, om niet te zeggen erg magertjes. En het ergst van al: dat typisch familie-vriendelijke einde. VTM heeft duidelijk zeggenschap gehad, want om niemand voor de schenen te stampen, komt uiteindelijk iedereen er relatief goed uit. Een gemiste kans.

SCORE: 50%

 

A Sound of Thunder

Van goed naar slecht deze maand. De derde film die we voor u besproken hebben, was een hemeltergend ongeloofwaardig stuk sci-fi. De ultieme bekroning van de debilisering van Hollywood. Kort het verhaal samengevat: met een tijdsmachine organiseert een geldgeile Ben Kingsley jachtsafari's naar het verleden. Wanneer op een safari iets verkeerd gaat, verandert de hele evolutie. Gigantische bavianen beheersen de aarde. Enige oplossing: de superheld in kwestie, Edward Burns moet terug naar het verleden om alle problemen uit te wissen. Maar u kent dat: eerst valt de tijdmachine stil, en hebben ze een AA-batterijtje nodig, dat enkel aan de andere kant van de door Überbavianen beheerste stad te krijgen is, dan komt er een gigantische ‘tijdgolf' aan, die alle mensen verandert in iets wat het midden houdt tussen een vis en een alien, enzovoort enzoverder. Te belachelijk voor woorden. Bovendien weet de regisseur Peter Hyams (Timercop, godbetert) niet hoe hij moest omgaan met twee verschillende verhaallijnen: enerzijds het herstel van de juiste tijdslijn, anderzijds het verhinderen van de slechterik van het verhaal. Gevolg: de tweede verhaallijn verzinkt volledig in het moeras van domme plotwendingen, en wordt er aan het einde dan nog aan sneltempo doorgejast. Enkel de special effects en de look van de film kunnen nog positief onthaald worden. Maar jammer genoeg is daar bij wijze van spreken al het budget aan opgegaan, nog voor er een script was. Op gastronomisch niveau is dit zoals het doorgeven van eieren met de mond tijdens een studentendoop: goor beyond recognition, maar je moet erdoor. Wees gewaarschuwd...

SCORE: 10%