Op het internet is er veel te vinden, en niet alles daarvan houdt verband met de vleselijke geneugten. Zo is er sinds kort ‘Het Valies’, een Antwerps online magazine dat uit de grond gestampt werd door twee UA-studenten. Met een combinatie van feiten en fictie, en een onduidelijke scheidingslijn tussen de twee, proberen ze een kritische leeshouding te kweken bij hun lezers, naast hen te entertainen, natuurlijk.
Op een lentedag die niet zo aanvoelt, ontmoet ik Sabeth Snijders, één van de oprichters en tevens oud-dwarser, in een koffiekeet die niet Starbucks heet. Snijders: “Niemand doet nog de moeite om de bronnen van wat hij op het internet leest te checken. We schrijven artikels waarvan de lezers niet weten of ze waar zijn of niet. Als je een beetje rondkijkt op ‘Het Valies’ wordt dit ook snel duidelijk, maar de meeste mensen belanden toevallig via Google op onze site, lezen wat er staat en geloven het zonder enige vraag.”
Het duidelijk verzonnen artikel ‘Red het Stadspark! Stook een konijn’, over een mogelijk slachteinde voor het grote aantal konijntjes dat pluizig rondhuppelt in het Stadspark, kreeg al verscheidene gedegouteerde reacties en halfslachtige doodsbedreigingen (aan het adres van een fictief personage, weliswaar). Zoals “Wij zouden beter een klopjacht openen op ingestelden [sic] lijk u.” of “Kunt U niets beters bedenken, schande voor dit land!!!” Reageert de redactie op deze emotionele reacties? Snijders: “Nee, hoewel er wel stemmen opgingen om het uit te leggen aan die mensen, maar dan zou je het hele concept ondermijnen.”
“Daarnaast proberen we ook om elkaar veel feedback te geven op onze teksten. Dat wij vooral wilden schrijven, was dan ook de hoofdreden om ‘Het Valies’ op te richten. Wij zijn geen wereldverbeteraars die een duidelijk doel voor ogen hebben. ‘Het Valies’ paste gewoon in het huidige medialandschap.”
Het breed scala aan onderwerpen op ‘Het Valies’ biedt voor elk wat wils. In hoeverre het rimpels kan maken in de vijver van onze maatschappij valt nog af te wachten, maar elke poging om ons uit de vanzelfsprekendheid te schudden, verdient op z'n minst een kijkje. En een applausje, fictief of niet.