Orteil
dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes – oud en nieuw, of oud en vernieuwd. De hype is weeral even gaan liggen, maar toen goude oude OG clicker-game Cookie Clicker op Steam werd gelanceerd brak het even alle records en behaalde het in een mum van tijd een plaatsje in de lijst van meest gespeelde games met op regelmatige basis meer dan 60 000 spelers. Tegenwoordig spelen nog zo’n 7 à 8000 spelers het spel op dagelijkse basis.
Het opzet van Cookie Clicker is, zoals bij elke clicker of idle game, niet veel complexer dan de titel van het spel zelf. Je leidt een bakkerij die zich toelegt op het produceren van, jawel, koekjes. Koekjes produceren doe je aanvankelijk door, jawel, te klikken. Je aantal koekjes is een soort van valuta, je kan er gebouwen (zoals een koekjesbank, een koekjestempel, een chocolademijn) mee kopen die uit zichzelf koekjes opbrengen zonder dat je nog hoeft te klikken. Daarnaast koop je ook upgrades die diezelfde gebouwen en het klikken meer doen opbrengen. Dat is wat het spel ook verslavend maakt: de upgrades die tot upgrades leiden die tot upgrades leiden.
Cookie Clicker zet redelijk hard in op de actieve spelcomponent, het klikken blijft belangrijk en wordt vervoegd door enkele minigames die de aandacht van de speler vereisen. Zo zijn er speciale Golden Cookies en Wrath Cookies, die om de zoveel tijd verschijnen op het scherm waarna de speler erop moet klikken om een willekeurige bonus te verkrijgen. Het is te zeggen: de Wrath Cookies kunnen ook een malus bevatten. Er zijn nog andere minigames die vrijgespeeld moeten worden. Elk gebouw kan geüpgraded worden met ‘suikerklontjes’, waarvan de speler er ongeveer eentje per 24h krijgt. Door de bank te upgraden kan de speler bijvoorbeeld speculeren op de ingrediëntenbeurs, in de tempel kan ie een eigen pantheon samenstellen voor extra bonussen en in de tovenaarstoren spreuken uitspreken. Wat het spel op lange termijn herspeelbaar maakt is het legacy-systeem, iets wat vele idle games gemeen hebben. Je geeft alle vooruitgang in je huidige spel op en afhankelijk van je totaal gerealiseerde koekjesproductie kan je permanente bonussen vrijspelen die een nieuw spel exponentieel sneller van de grond doen komen en je koekjesoutput naar een hogere macht tillen (letterlijk).
Wat Cookie Clicker ten aanzien van andere idle games achterop doet hinken is allereerst het gebrek aan offline progression. De koekjesproductie wordt simpelweg een halt toegeroepen wanneer je je venster sluit, enkel het aantal suikerklontjes telt nog op, althans tot je daar (na heel lang spelen) upgrades voor vrijspeelt. Dat er weinig voordelen zijn om het spel even niet te spelen is enerzijds logisch, maar anderzijds een zonde tegen de conventies van het genre, temeer omdat het actief spelen al snel begint te vervelen door de redelijk trage vooruitgang en afhankelijkheid van autoclickers. Het helpt niet dat de graphics en de muziek eentonig zijn. Ook de achievements (bijvoorbeeld: produceer 1.000.000 koekjes), die tevens bonussen verschaffen, getuigen van weinig creativiteit. Het spel simpelweg spelen volstaat in de meeste gevallen om ze vrij te spelen. Cookie Clicker moet het dus vooral hebben van zijn nostalgische kracht, het spel zelf is tegenwoordig maar slappe, herkauwde koek.
- Login om te reageren