Newsflash: gloednieuw album van zo'n artiest waarvoor je je stiekem zou schamen als het op shuffle komt in je mams auto. Zo eentje dat je niet opzet wanneer iemand vraagt om een muziekje op te zetten. Of juist wel wanneer je indruk wilt maken met hoe underground je bent. Tenslotte weet je dat ze "nee" zeggen wanneer je vraagt of ze Sega Bodega kennen.
Sega Bodega is een 29-jarige Waterman uit Ierland. Bodega begon zijn muzikale carrière als producer onder het Londens label Nuxxe. Tot op heden produceert hij parels onder hun vleugels maar helaas nog merendeels voor de zwijnen. Het album Romeo volgde een jaar na zijn debuutalbum Salvador. Vandaag luisteren we Only Seeing God When I Come, de vierde track van Romeo. Korte situatieschets: de genres die voor zijn producties in aanmerking komen zijn synthpop, elektronisch, underground en experimenteel. Het is moeilijk om namen te kleven op zijn spectrum – je moet het maar gewoon eens beluisteren.
Sega Bodega maakt zijn muziek interessant door zowel de ijzersterke productie als de lyrische teksten die elkaar vaak tegenspreken. In een ouder nummer klinkt de zin ‘I can list the ways in which you suck’ van – je raadt het – U Suck bijvoorbeeld als ‘I can list the ways in which you’re so cute’ door de repetitiviteit. Vrij contrasterend dus. Zo van: ‘Fuck you, but I want to fuck you’, een herkenbaar gevoel voor velen en daarmee bedoel ik mezelf. Die emotie komt eveneens terug in Only Seeing God When I Come.
Het album volgt het conceptuele verhaal rond het mythische figuur Luci. Een koosnaampje voor de brenger van licht, Lucifer. Alles wat ze wenst aan te raken straalt. Het is duidelijk dat ze de verstelstem wenste op te lichten, en dat hij zich verloor onder haar betovering. De liefde tussen Luci en haar uitverkorene is een bovennatuurlijk fenomeen. Deels omdat Luci een mythologisch figuur is, deels doordat het simpelweg liefde is. Zinnen als ‘Heaven is the light in your eyes’ en ‘Hanging at the gate of your love, I'll be waiting for forever’ is beeldspraak die wel vaker wordt uitgewisseld tussen mensen die een boontje voor elkaar hebben. Echter maken zinnen als ‘Giving into violent divine, holding like a holy design’ en ‘Saying it's eternal, don’t lie. I can take a burn, don't be shy’ duidelijk dat er een dikkere transcendentale haar in de boter zit dan bij de meeste koppels. Kortom: de tekst staat bol van herkenbare (en mooie) metaforen over hun twijfelachtige verhouding.
Die religieuze metaforen gaan door in de symfonieën. De eerste zin ‘Heaven is a place we won’t go’ steunt op een intro die sterk doet denken aan kerkorgels. Het orkest slaat gauw over in een productie die je terugbrengt naar toen dubstep nog hip was, een minitrip down memory lane. Maar dan met verfrissende variaties en subtiele overgangen die je oren meer laten bloeien dan bloeden. Aan de andere kant klinken de eerste geluiden van Angel on my Shoulder wél als je vader die in de garage tevergeefs je Vespa probeert te fixen terwijl je angstig toekijkt. Gelukkig gaat ook die snel over in een wilde maar fantastische reis. Sega Bodega toont, om deze monoloog af te sluiten, met dit album nog maar eens zijn uitzonderlijke behendigheid als producer, songwriter en storyteller. Beloofd: zijn unieke stijl en oneindig scala aan deuntjes zullen nooit de kans krijgen om per ongeluk je aandacht te verliezen. Integendeel.
- Login om te reageren