gedeeld geluk ...

Angst voor de vluchtigheid van het moment zorgt ervoor dat ik het probeer te verankeren. Ik maak foto’s, filmpjes en Instagramstories in de hoop de vergankelijkheid van het moois om mij heen te slim af te zijn. Maar, als het verankeren van die schoonheid mijn enige drijfveer is, vanwaar komt dan die drang om alles te delen op sociale media? In dat geval zou het toch moeten volstaan dat het beeldmateriaal gewoonweg bestaat? 

Misschien gaat het niet om wat ik zie, maar om wat ik erbij voel. Ik zei al dat schoonheid zien tegenstrijdige gevoelens in mij teweegbrengt. Geluk en weemoedigheid, die twee gaan vaak hand in hand, want met geluk komt ook de angst voor het voorbijgaan ervan. Ik ben een geluksjunkie, ik krijg er maar geen genoeg van. 

Misschien is het dus niet zozeer de schoonheid van het moment die ik zo wanhopig graag wil vastleggen maar wel wat ik voel als ik ernaar kijk. De eerste zonnestralen die de lente aankondigen, een prachtige roze avondhemel, een vallende ster ... zulke momenten beleven we toch allemaal het liefst in de nabijheid van anderen? Er bestaan maar weinig mensen die een regenboog zien maar dat verzwijgen voor het gezelschap waarin ze vertoeven. Net als schoonheid zijn gevoelens vluchtig maar door ze te delen worden ze echt, of zoals Alexander Supertramp (oftewel Christopher McCandles) het ooit verwoordde: “Happiness is only real when shared.” Ik leg schoonheid vast met mijn smartphonecamera en probeer het gevoel dat erbij hoort te consolideren door dat beeldmateriaal te delen met anderen. Ik wil niet beweren dat een moment delen op sociale media dezelfde voldoening geeft als de fysieke nabijheid van een geliefde, maar het lijkt me een mogelijke verklaring voor die deeldrang. Want gedeelde momenten worden gedeelde herinneringen en daarop staat geen vervaldatum.