EERSTEJAARS

Onlangs kwam ik in contact met een 2005’ertje dat net afgestudeerd was. Nadat ik me over het gevoel had gezet dat ik oud ben, luisterde ik eens naar wat ze te zeggen had. Ik hoorde woorden vol vreugde. Enthousiasme; iets wat ik al jaren niet meer gezien had. Ik schrok. 

Het frustreert me oprecht dat je zo enthousiast kan zijn om lessen bij te wonen. Zeg je mij nu dat je ernaar uitkijkt om vier uur lang in een harde stoel te zitten, al dan niet luisterend naar iemand die zaagt over iets waarvan je ooit dacht dat het je kon schelen? Dat alles, wetende dat er een opname online komt waar je de prof kan versnellen tot een snelheid waarop een normale mens zou spreken. Hoe durf je als eerstejaarsstudent in zo’n waan te leven? Zie je ons zwoegen en denk je dat het voor jou anders zal zijn? 

De frustratie groeide verder wanneer die persoon beweerde dat ze alle lessen zal bijwonen. Ik zeg dat ook elk semester, maar hoe durf je dat zelf te geloven? Dat je na drie uur slaap in de les te zien zal zijn? Als je geen hoofdpijn hebt, is het wel een gebrek aan motivatie dat je in je bed houdt. Als het geen van die twee is, ben je waarschijnlijk nog te druk met andere dingen. Misschien was je vergeten dat je nog een opdracht moest indienen, of ben je te druk bezig met het halen van de deadline voor je hekelcolumn in het studentenblad. Het kan allemaal. Er is genoeg reden om niet met exuberante overtuiging tegen mij te zeggen dat je zal houden van de plek waar je in je studentenleven het minst zal komen: de aula. 

Ik moet het nochtans gezegd hebben: ga je gang, leef je leven maar. Je zal wel achter de waarheid komen. Buiten de lessen is het studentenleven een geweldige tijd. Wees daar anders wat enthousiaster over, in plaats van je te focussen op je werkuurtjes. Die zijn tóch bijzaak.

Kleine disclaimer voor als je je aangesproken voelt: er zitten geen malafide bedoelingen achter deze tekst. Als je diep gekwetst bent, kan je me altijd een mailtje sturen. Dan praten we het samen uit.