“Ingekort. Kan je dat nu geloven? Ingekort!” Kasper leek het zelf niet te geloven. Hij zat, letterlijk, met zijn handen in zijn haar, te twijfelen tussen teleurstelling en razernij, wat min of meer neerkwam op besluiteloosheid. “Na vijf keer mijn lief en leed te hebben blootgelegd, ineens, pfft, niets meer.” Samantha was achter hem komen staan en legde haar handen op zijn schouders. “Liefje, kom, wat had je nu eigenlijk te vertellen?” Hierop veerde Kasper plots overeind en hield een dreigende wijsvinger onder haar neus. “Wat had ik te vertellen?! Meen je dat?” Ze haalde haar schouders op. “De samenzwering verijdelen was leuk, Kaps, maar er zat niet echt iets in. Niemand snapte het concept van een vervolgverhaal zelfs maar.” Kasper liet een brede glimlach zien. “Precies! Het ging over niets! Niet een niets dat een iets wou zijn, maar een puur, onbevangen niets. Dat was het punt net!” Sam rolde met haar ogen en zuchtte diep. “Kasper...” - “Nee, kijk, ik verhaalde ons avontuurtje, spannend, goed geschreven, met wapens, geweld en een zweem erotiek...” - “Ik ben niet meer hees.” - “...maar het ging niet over het verhaal, over het geheel van begin over midden tot einde. Elk verhaal op zich was grootser dan fictie, grootser dan literatuur. Het was...” Zijn lichaam leek tot rust te komen in een opperste gelukzaligheid. “...kunst.” Met gefronste wenkbrauwen zette Sam zich aan tafel. “Zelfs Hij ziet Zichzelf niet als een kunstenaar, laat staan iemand anders. Is dit niet gewoon jouw inherent narcistische inslag die de kop opsteekt?” - “Vroeger zag men ook niet dat de aarde rond de zon draait.” Sam schudde haar hoofd. “Laat maar.” Ze zwegen, Kasper nu met zijn handen op haar schouders. “Samantha?” - “Hmmm?” - “Waar gaat dit stukje over?” Hij klonk een beetje bezorgd. “Over niets, Kaps. Over absoluut niets.” Met een glimlach kuste hij haar kruin. “Oef, ik was al even bezorgd.”
21/09/2006