Calamartes is niet alleen een cultuurfestival voor de jonge student. Traditiegetrouw profiteren namelijk ook de senioren uit het Onze Lieve Vrouwe rusthuis van een heerlijke namiddag vol muziek, dans en nostalgie, waarin herinneringen aan vroeger worden bovengehaald, en de oude heren danspasjes aangeleerd worden door jonge, frisse studentes. Wij spraken met enkele bewoners.
Lodewijk Josef van Gompel, Louis voor vrienden, is 89 jaar en kan niet dansen, tot grote spijt van zijn vrouw, die twee jaar geleden overleed. De danslessen die vaak tot diep in de nacht duurden, hebben helaas nooit vruchten afgeworpen omdat Louis alles de volgende dag alweer vergeten was. Die ene keer dat hij dan toch met zijn vrouw danste, vielen ze samen op de grond. Daarna heeft zijn vrouw het opgegeven. Vorig jaar bereikte de danscarrière van Louis echter een hoogtepunt, toen hij tijdens Calamartes maar liefst drie walskes danste met een mooie studente. Louis wilde eerst niet mee naar de spiegeltent, uit angst met zijn medebewoonsters te moeten dansen, die volgens hem niet meer helemaal bij de tijd zijn. Met jonge meisjes dansen vindt hij wel leuk. Hij is dan ook stiekem verliefd op een verpleegster, en met haar zou hij graag eens dansen.
Tegenwoordig dansen ze in hunnen blote!
De 86-jarige Yvonne herinnert zich de nachten waarin ze de sterren van de hemel danste nog goed. In de verschillende danszalen en cafés van Antwerpen danste zij tango’s, walsen en de foxtrot, niets was haar te gek. Dat ging er toen wel heel anders aan toe dan nu, want de jeugd van vandaag weet volgens Yvonne niet meer hoe ze moet dansen. Daar maakt ze zich dan ook wel eens zorgen over. “Vroeger trokken wij altijd een schoon kleedje aan als we gingen dansen, maar tegenwoordig dansen ze in hunne blote,” aldus Yvonne. Over de hedendaagse muziek is ze evenmin te spreken. Ze luistert zelf veel liever naar de muziek van toen, zoals Frank Sinatra. Toen Yvonne eenmaal getrouwd was, was het helaas gedaan met het nachtelijke dansen en ze denkt nog vaak met weemoed terug aan deze mooie tijd. Yvonne wordt met argusogen bekeken door haar medebewoonsters mevrouw Vandenbergh en mevrouw Brounds, beiden 86. Dansen was volgens hen niet deftig genoeg, en zij beamen zeer gelukkig te zijn geweest zonder dans en muziek. “Wij moesten vroeger het goede voorbeeld geven, en dan kon je niet gaan dansen.”
Met twee meisjes in de schuilkelder
De chique Solange Bauduin (92 jaar) behoorde duidelijk tot de gegoede middenklasse die haar danspasjes in de betere danszalen van Antwerpen oefende. Vooral de verschillende bals van die tijd staan haar nog helder voor de geest. De tango en de Engelse wals waren de dansen van het moment. Solange vindt van zichzelf dat ze tamelijk goed kon dansen. Tijdens de dansfeesten had ze echter geen vaste danspartner, en danste ze “een beetje met iedereen”. Het fenomeen waarbij mannen een dame ten dans moeten vragen, is volgens haar vreselijk ouderwets, “mijn moeder deed dat nog wel”. Toen Solange haar man leerde kennen, danste ze nog wel met hem, maar niet tijdens de oorlog, toen ging dat niet.
Cor heeft tijdens zijn 86-jarige bestaan nooit graag gedanst. Hij had daar geen gevoel voor en mooie meisjes kwam hij ergens anders wel tegen. Zijn vader danste wel veel, maar dat was dan ook een “flierefluiter”. Cor erfde eerder het serieuze van zijn moeder en ging vooral graag biljarten en voetballen met zijn vrienden. Hij luistert wel graag naar moderne muziek zoals jazz en Frank Sinatra. De reden waarom Cor nooit ging dansen was vooral de oorlog, “dat was nu eenmaal niet zo’n gezellige tijd en de mensen hadden toen geen reden om te gaan dansen.” Wel herinnert hij zich nog goed dat hij een keer een hele nacht doorbracht in een schuilkelder met twee meisjes. “Dat was erg plezant.”