Adam Elliot is een regiegod met kennis van zaken. Naam en faam verdiende hij onder andere in 2009 met de film ‘Mary & Max.’ Deze frappante film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal uit het jaar 1970. Animatiefilms hoeven niet altijd over princessen, tot leven gewekt speelgoed of dieren te gaan. Dit is een film van andere kweek: Een korte stop-motionfilm die je door kommer en kwel voert met een glimlach op het gezicht. De bittere wereld wordt getoond vanuit een verrassend ontroerend oogpunt, maar dan zonder de clichés. De niet licht verteerbare thema’s – depressie, zelfmoord, kinderverwaarlozing, alcoholisme, autisme – hanteert hij op een humoristische manier, zonder ze ooit te onderschatten. Zo komen baby’s uit Coca Cola blikjes en worden er beroepen als touwtjes-aan-theezakjesvastmaker uitgevonden. Klei-animatie staat bekend om zijn kinderlijke perceptie, hoewel dit een mooi voorbeeld is van hoe de zwarte randen van het leven prima samen gaan met humor en fantasie. De film begint in Australië, waar een klein meisje van acht het leven van een muurbloempje leidt. Mary Dinkle is verslaafd aan gecondenseerde melk, wordt uitgelachen door haar poepkleurige moedervlek en leeft onder hetzelfde dak met een moeder die graag Sherry ‘uittest.’ Haar doel is de eenzaamheid bestrijden door te ontdekken wat de wereld buiten haar voortuin te bieden heeft. Daarom besluit ze een goed klinkende naam - uit het telefoonboek gescheurd - een brief te schrijven. Max Horrowitz is degene die in Manhattan nietsvermoedend een envelop uit zijn brievenbus vist. Hij is een oude, chagrijnige man die verloren gelopen is in het leven. Dat deze brief het begin zou zijn van een hechte vriendschap in briefromanstijl, is verbazingwekkend mooi. “Sometimes perfect strangers make the best friends” staat dan ook niet mis op de cover.
20/03/2013