Zuiderpershuis, 6 februari 2003, 20u00 of net iets later. Op initiatief van Mourad Bekour bracht Turnhoutsebaan.net, een nieuwe organisatie uit Borgerhout die vooral op het internet actief is, Yves Desmet (De Morgen), Dyab Abou Jahjah (AEL), Jan-Pieter Everaerts (Diogenes) en Flip Voets (Raad voor de journalistiek) rond de tafel. Thema was de kwaliteit van de berichtgeving rond de moord op Mohamed Achrak op 26 november vorig jaar in Borgerhout. Wat volgde was zorgwekkend.
Wie, zoals wij, een inhoudelijke dialoog over journalistieke deontologie verwachtte, kwam bedrogen uit. Wie, en dat probeerden wij, onbevooroordeeld trachtte te luisteren, was een vreemde eend. Een al te brave moderator Tom Naegels (journalist) bleek niet in staat zijn panel bij de les te houden. Steeds weer namen persoonlijke agendaâs en misplaatste discussies de bovenhand. Een ontstellend zwakke Desmet kon geen vuist maken tegen de populist Abou Jahjah. Voets bleef wijselijk op de achtergrond en Everaerts was enkel met zichzelf bezig. Veel meer dan dit gewouwel naast de kwestie, stoorde ons echter de ondermijning van de dialoog. De vooringenomenheid die Abou Jahjah de media verweet, kwam des te schrijnender tot uiting in de kinderachtige reacties van zijn eigen militanten. Massaal applaus steeg op bij iedere sloganeske uitspraak van de aanvoerder, awoert-geroep deed elke kritische bemerking verstommen. WĂĄt gezegd werd deed niet terzake, enkel door wie. Waar elke rationele grond voor deze extrem(istisch)e uitingen van samenhorigheid ontbrak, leken wij wel de niet-geassimileerde allochtonen.
Niet enkel het collectieve handjeklappen beklemde ons. Ook het feit dat Abou Jahjah de sfeervolle zaal bezette met een legertje duistere bodyguards, zou ons nog met een echt onveiligheidsgevoel kunnen opzadelen. Nu het debat toch al lang geen debat meer was, kregen ook de toeschouwers nog de kans op hun moment van glorie. De vragenronde werd voor ons de druppel die de emmer van het krediet deed overlopen.
Een allochtone journaliste getuigde over haar belevenissen in een internetcafĂ© waar ze op zoek was naar de AEL-vrouwenpatrouilles. Geen meisje te bespeuren echter, wel een bende mannelijke AEL-activisten die haar onomwonden âhoerâ en âsletâ noemden. Een gedrag dat door het allochtone publiek in de zaal best gesmaakt werd. Onze blik richtte zich hoopvol op de nieuwe politieke leider van deze jongeren voor een gezondere reactie. âWat verwacht je dan, dat is toch normaalâ, was het onrustwekkende antwoord.