Laatst was Jan Mulder op TV, Sportweek-end. De oud-voetballer tracht tegenwoordig op poëtische wijze het zwarte gat na de voetbalcarrière op te vullen, al schrijvend dus. En dat doet-ie nog goed ook! Mulder zei rake dingen… Ongetwijfeld zou hij een schitterend trainer zijn, maar aan het hele Pro Licence-circus doet hij niet mee.
Waarom je geniale kantjes laten bijveilen, om na een lange opleiding als een bleek afkooksel van de trainer die je ooit had kunnen worden de voetbalwereld in te stappen? Ik dacht spontaan en – toegegeven – met enige weerzin aan de Academische Lerarenopleiding, ailo voor de vrienden.
Daar waar de universiteit doorgaans vrij goed weet te verbergen dat het in feite een diplomafabriek is, speelt de ailo zonder schroom open kaart.
Hier worden de leraars van morgen gemaakt… en hoe!
Onder het mom van innovatie en differentiatie word je van meet af aan met vage modules, gebrekkige leerplatformen en virtuele cursussen rond de oren geslagen. Aangenaam is alleszins anders! Je moet dus sowieso al erg gemotiveerd zijn om de eerste weken van deze opleiding door te komen. Maar toch lijkt er ook plaats voor humor: "Zorg er asjeblief voor dat je les interessant is!" Juist ja, dat lijkt toch de logica zelf, niet? Menig wegdromend student kan echter nauwelijks een glimlach onderdrukken. Deze haast programmatische slogan legt het probleem van deze opleiding pijnlijk bloot: schoolmeesterachtig zeggen hoe het moet, terwijl men een steeds weer demonstreert hoe het absoluut niet moet. Bovendien heeft elke docent zijn eigen, hoogst persoonlijke mening over en visie op onderwijs. Dat is op zich heel mooi, maar een coherent geheel vormt de ailo hierdoor allerminst.
Nog problematischer is echter het hele opzet van de opleiding: hoewel de ailo naar eigen zeggen persoonlijke inbreng en onderwijsinnovatie wil stimuleren, probeert men alle kandidaat-leraars in het strakke keurslijf van de gemiddelde leraar te wringen. Jan Mulder had gelijk: ik had een briljant leraar kunnen zijn…
een fan van Johan Museeuw en Dany Fabri