“Niemand mag worden onderworpen aan folteringen, noch aan wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing” (Artikel 7 Internationaal Verdrag voor de Burgerlijke en Politieke Rechten).
In Guantanamo Bay, een Amerikaans stukje Cuba, zitten nog steeds honderden mensen vast die door de V.S. als terroristische strijders bestempeld worden. ‘Nog steeds’ betekent voor sommigen al sinds september 2001, net na de aanslagen.
Zij zijn echter nooit officieel aangeklaagd, zitten voor onbepaalde tijd vast en hebben geen recht op juridische bijstand. Artikel 9 van datzelfde IVBPR zegt dat “iedere gearresteerde onverwijld op de hoogte gebracht dient te worden van de redenen van zijn arrestatie en van de beschuldigingen die tegen hem zijn ingebracht”. Het is overigens slechts de rechter die mag beslissen over zo’n vrijheidsberoving, niet één of andere legerchef.
Het meest hallucinant zijn nog de methoden die gebruikt worden om de gevangenen onder druk te zetten bij de ondervragingen. Gevangenen moeten urenlang met een kap over hun hoofd op hun knieën zitten, worden geslagen en geschopt. Door middel van hels lawaai worden ze dagenlang wakker gehouden. Wie toch kan slapen moet dit met het licht aan in een cel van nauwelijks twee bij twee. Buitenlucht zien ze slechts eens per week, helemaal alleen.
Welk recht van spreken heeft een land dat zich ‘de oudste democratie ter wereld’ noemt dan nog? Waar staan we met een Universele Verklaring van de Rechten van de Mens als het machtigste land gewoon nee zegt en de andere landen niets anders kunnen doen dan lijdzaam toezien? Op een dergelijk niveau speelt nog slechts de wet van de sterkste, ook al is die ‘onmenselijk’ en ‘onterend’.
Vrijheid en rechtvaardigheid voor allen, of toch voor hen die niet tegen ons zijn.