Er is een man die ons land al zeven jaar in een wurggreep houdt, die we liefst opgesloten en weggeborgen in een donkere kelder niet zouden zien, ver van het wereldnieuws en het televisiescherm. Mensen willen er niet meer van weten, kunnen zijn blik niet meer verdragen – al houdt hij die zelf al gemakkelijkheidshalve verborgen achter een zwart balkje – en zappen weg telkens de verveelde nieuwslezer zijn correspondent in het koude Aarlen aankondigt. Dan nog liever Rudi Vranckx in Kaboel of Bagdad.
Mensen worden niet graag met de neus op de feiten gedrukt, zeker niet als aan die feiten een reukje is. Hoeveel studenten weten bijvoorbeeld wat er echt gaande is aan hun universiteit? Welke hoop stront met de BaMa-hervormingen wordt opgegraven? Ook dat is een lijvig dossier he. Structuurdecreet en Bolognaverklaring. Nieuwe accreditatiesystemen. De namen zijn vermoedelijk net gekend, hun inhoud niet. Veel verder dan ‘een licentiaat krijgt vanaf nu de titel master’ en ‘bachelors gaan drie jaar gestudeerd hebben in plaats van twee’, komt er niet uit de mond van de student.
Waarom we de regering eigenlijk huiswaarts moeten sturen voor het geknoei met onze opleiding? Waarom studenten als ik hun universiteit moeten bezetten en vechten voor onze rechten en die van degenen die na ons zullen komen? Je weet het niet. Je wil het niet weten. Je stelt jezelf de vraag niet eens. Dat kost immers te veel denkwerk, te veel inspanning. Dat is vervelend. Wat in het kabinet van de democratisch verkozen blauwe minister van onderwijs werd beslist, zal wel goed voor ons zijn zeker?
En wat als dat nu eens niet zo is? Wat als dat nu eens nefast blijkt voor de toekomst van ons land, van onze toekomstige studenten? Je zou het niet eens weten uit een gebrek aan interesse. De tijd dat de juf altijd gelijk had, is voorbij. Het is tijd dat we ons weer als studenten gaan gedragen.