Flaneren doorheen de stad is meer dan geschiedenis alleen. Onze redactie houdt een rondslenterende tête-à-tête met een individu die haar hart verloren heeft aan Antwerpen. Op een druilerige woensdagavond ontmoetten we Slongs Dievanongs, het hiphoppende alter ego van Charissa Parassiadis, in de Dansing Chocola in haar buurt Sint-Andries voor een interview over Wannes Van de Velde, Thailand en the tsunami of love.
Je hebt jarenlang de bruine kroeg Multatuli uitgebaat. Hoe heb je de horeca-microbe te pakken gekregen?
Ik ben op mijn veertiende het caféleven ingerold. Mijn nieuwe fiets was gestolen en ik moest het geld gaan terugverdienen door in het café van mijn stiefmoeder te helpen. Daarna ben ik gebleven om extra zakgeld te verdienen. Later heb ik dan het café overgenomen. Doordat het zo’n sociaal beroep is, geeft het werk veel afwisseling en voldoening. In de namiddag kwamen de gepensioneerden een koffietje drinken, ’s avonds was er een reggae- of een houseparty.
Toen het runnen van het café niet langer een uitdaging voor je was, heb je besloten om een stap in het onbekende te zetten en in je eentje een lange reis naar Thailand en de Filipijnen te maken. Hoe was die ervaring voor jou?
Heel impulsief heb ik mijn vliegtickets geboekt, maar toen de dag van vertrek dichterbij kwam, I shat my pants. Het was angstaanjagend, maar ik heb doorgezet en ik heb er de bagage in mijn hoofd opgeruimd. Ervoor leefde ik vluchtig en wist ik niet goed wie ik was. Nu ken ik mijn donkere kantjes en mijn goede eigenschappen. Ik heb niet langer bevestiging nodig van anderen.
Je bent in Antwerpen opgegroeid en hebt er ook altijd gewoond. Heb je een speciale band met ‘t Stad?
Dit is een plaats waar ik echt mezelf kan zijn en iedereen ken. Met mijn ex-vriend wandelde ik een keer door de Nationalestraat van de Groenplaats naar het Zuid. Anderhalf uur zijn we onderweg geweest, gewoon omdat we veel bekend volk tegenkwamen en overal eventjes een babbeltje maakten. Antwerpen zal altijd mijn tekenblok blijven, mijn beste vriendenboekje, mijn Wannes Van de Velde. Deze stad is mijn wieg. Ik gluur wel eens over de rand en verken de buurt eromheen, maar uiteindelijk zal ik altijd terugkeren. Ik ben hier geboren en ik zal hier ook sterven.
Slongs is een stoer typetje, iemand die zeker niet over zich heen laat lopen. Ze is materialistisch en trekt nogal snel haar conclusies. Hoeveel van Charissa zit er eigenlijk in Slongs Dievanongs?
Bij Slongs kan ik bepaalde eigenschappen van mezelf, die eigenlijk niet door de beugel kunnen, uitvergroten. Het coveren van 'Goeiemorgen morgen' is echt een openbaring geweest, hierdoor heb ik een knop in mijn hoofd omgedraaid. Je hoort die evolutie ook in mijn songs, omdat die allemaal autobiografisch zijn. Ik kan enkel schrijven over de dingen die mij raken, anders vind ik geen inspiratie.
Je nieuwste single heet 'Ik zen nie de bank'. Welk verhaal wil je met dit nummer vertellen?
Het nummer gaat over communicatiestoornissen bij koppels. In het begin zijn we zo verliefd dat we niets zeggen over de negatieve kantjes van ons lief. Na een tijdje gaan we ons eraan storen en klagen we erover tegen onze vriendinnen. Als onze partner vraagt wat er scheelt, dan zeggen we steeds: "Oh schatje, er scheelt niets." Zo praten we steeds minder in onze relatie over belangrijke dingen en groeien we uit elkaar.
Het lijkt alsof je van het ene avontuur in het andere rolt; je café opgeven, op reis naar het verre oosten vertrekken en dan het muzikale verhaal met Halve Neuro en Slongs Dievanongs.
Mijn ervaring is dat hoe meer je plant, hoe meer er kan mislopen. Muziek heeft er bij mij altijd ingezeten. Als kind kende ik de teksten van de Amerikaanse rappers van buiten en danste ik mee met videoclips. Later had ik dan mijn café en dat is eigenlijk ook een podium, de hele tijd een happy face opzetten en met de mensen babbelen. Toen ik stopte met het café, had ik geen idee wat ik verder ging doen, maar ik had vertrouwen dat er wel iets uit de bus zou komen. Elk einde houdt de belofte van iets nieuws in. Ik rapte al eens iets op een podium en met Halve Neuro namen we voor de grap een nummer op. Voor we het wisten werd het een hit. Een jaar later traden we op Laundry Day op voor tienduizend mensen. We hebben het succes nooit te hard gewild en we hebben gewoon gedaan wat we graag doen.
Hoe kijk je naar de toekomst?
Ik ben trots op wie ik ben en waar ik sta. Ik zal nog slagen van de hamer krijgen, maar dat hoort erbij. Dat zijn gewoon lessen om naar het volgende level te geraken, daar leer je van. Ik hoop dat ik over tien jaar nog gelukkiger ga zijn dan nu, maar ik ga me in ieder geval geen zorgen maken over de toekomst. Het leven is te mooi om bij de negatieve kantjes te blijven hangen. Als ik gelukkig ben, dan kan ik andere mensen ook blij maken door iets goed voor hen te doen. Waarop zij weer iets positief voor anderen kunnen betekenen en zo gaat die positiviteit de wereld rond. Als een tsunami of love. Muziek maakt mij op dit moment heel gelukkig. Als ik mijn steentje kan bijdragen door ook bij andere mensen een smile op hun gezicht te toveren met mijn liedjes, is dat een heel groot cadeau.