DAAN

Bij zijn kinderen, George (14) en Michelle (6) zijn, doet hem enorm goed. "Ik vind dat plezant om eens om zeven uur op te staan, boterhammen te smeren en hen naar school te brengen. Ik ga dat missen als ze groot zijn. Kinderen relativeren ook veel", zegt DAAN – zijn artiestennaam is in kapitalen geschreven- met fonkelende ogen. Hij straft ze nooit en is een gemakkelijke vader. "Ik leg hen wel uit waarom sommige ideeën niet zo'n goed plan zijn. Ik probeer er ook geen rock-'n-roll-artiesten van te maken."

Hoeveel rock-'n-roll zit er nog in het artiestenleven?

DAAN  "Dat valt tegenwoordig ongelofelijk tegen. Ik heb al wilder meegemaakt. Oké, als er 35.000 man staat, drink je voor het optreden beter geen fles wijn (doelt op Linkerwoofer, nvdr.). Maar om daar zo op afgeschoten te worden. Tijden zijn echt veranderd. Wat een overdreven gedoe dat alle media daar een week over berichtten. Ik dacht dat het de bedoeling was, ik deed het maar uit respect voor het publiek (lacht). Enfin. Live komt er ook verschrikkelijk veel stomme, brave pop uit, waar ik de muren van oploop. Heel brave, sullige liedjes soms. Gasten, get a life. Er mag toch wat peper en zout aan te pas komen. Het brave leven hebben mensen al."

I'll sleep when I'm dead

DAAN laat regelmatig de remmen los. "Ik leef slechts één keer en probeer zoveel mogelijk te doen. I'll sleep when I'm dead." Toch luistert hij meer en meer naar zijn lichaam. "Al toon ik ook wie de baas is. Ik gehoorzaam niet slaafs, anders maak ik er een verwende trut van. Je moet een deal maken met je lichaam. Ik hoop mijn huidige manier van leven lang vol te houden, maar ik wil mijn lichaam ook niet kapotmaken." Het liefst wil hij eeuwig artiest blijven. "Af en toe test ik eens hoe ik waardig oud kan worden. Bij theatershows zit ik achter een chique vleugel, dat kan je volhouden tot je zeventigste. Veel artiesten maken in een rolstoel nog goede muziek. Een stem kan heel mooi oud worden, zelfs al is ze gebroken."

"Ik heb nooit aan sport gedaan omdat ik dan op mijn huidige leeftijd al versleten zou zijn. Ik was wel superblij toen Chris Horner de Ronde van Spanje won. Hij is 42 jaar!" Daan Stuyven, geboren in het magische jaar 1969 – Eddy Merckx won toen zijn eerste Tour – is een wielerliefhebber. "Ik vind dat een mooie sport, ja. Het heroïsme waarmee renners een berg beklimmen, dat overdonderende landschap, enzovoort. Visueel vind ik het een fantastische sport. De eenzame held op zijn fiets, het heeft iets." Ben je niet te vaak bedrogen geweest? "Die vraag stel ik me niet, ze pakken toch allemaal hetzelfde.''

Dan nu onze klassieke vraag: hoe was jouw studententijd?

DAAN  Fantastisch: een periode van volledige vrijheid, ik zou het meteen opnieuw doen. Ik studeerde in Antwerpen grafische vormgeving aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Ik wou per se op kot om het vrije leven te ontdekken. Ik ben opgegroeid in Leuven. Ik kende het studentenleven er niet, maar de stad bood niets nieuws voor mij. Daarom koos ik een richting uit die enkel in Antwerpen bestond. Ik heb mijn studie zo lang gerekt om mijn legerdienst niet meer te doen. Ik moest een studie van vier jaar doen en in het eerste jaar blijven zitten, berekende ik. Ik wist dat die opleiding niet zoveel tijd in beslag nam, waardoor ik nog veel met muziek kon bezig zijn.

Als student werkte ik in café De Volle Maan (gelegen aan de Koornmarkt, nvdr.). Zo belandde ik op mijn achttiende meteen in het nachtleven. Daar kreeg ik de interessantste lessen. Bijvoorbeeld dat ik niet de enige freak was (lacht). Dankzij heel veel geluk vond ik een groot kot in het hartje van Antwerpen. Iedereen zat vaak bij mij, omdat er het meeste plaats was. Ik leefde niet in de realiteit. Je hebt nog geen verantwoordelijkheid, geen kinderen, enzovoort. De wereld is nog vrolijk. Na mijn studies heb ik wat overdreven in mijn volwassenwording. Ik dacht dat het serieuze leven begon en daar heb ik me aan mispakt. Ik leun nu dichter bij mijn studententijd aan dan tussen mijn vijfentwintigste à dertigste. Dat waren de oudste jaren uit mijn leven. Ik dacht meteen dat ik de volle verantwoordelijkheid nodig had en serieus moest leven. Eigenlijk hoefde dat allemaal niet meteen.

Om in Brussel te wonen moet je een idealist zijn.

Je hebt een dik decennium in Antwerpen gewoond. Hoe heb je stad zien veranderen?

DAAN  Vroeger was het een stuk wilder. Het Zuid was een verpauperde buurt met pakhuizen en rommelige panden. Meer underground. Je had er rare, marginale fuifzalen. En een stuk meer vrijheid (doelt op de 75 euro boete voor een joint, nvdr.).

Je werkte een aantal jaren als grafisch ontwerper vooraleer je van het artiestenleven kon leven. "Gelukkig ben ik een laatbloeier", zei je eens in Humo. Leg eens uit.

DAAN  Als je op je twintigste meteen veel succes hebt, weet je niet goed hoe je daarmee moet omgaan. Op die leeftijd hing ik na een optreden het varken uit. Er zijn veel valkuilen en ik ben nogal een vogel voor de kat. Door te werken als grafisch vormgever maakte ik de klik om even serieus met mijn muziek bezig te zijn als met mijn werk. Ik werkte twaalf uur per dag, als ik dat voor mijn muziek zou doen, moest ik er van kunnen leven, dacht ik. Ik werd overigens zot van mijn beroep, ik moest er wel mee stoppen.

Je ontwierp cd-hoesjes voor andere artiesten terwijl je zelf muziek wou maken.

DAAN  Inderdaad, dat was masochisme. Om zot van te worden. Frustrerend. Tegelijk zat ik zo in het muziekmilieu en zag ik hoe platenlabels en producers te werk gingen. Dat was heel leerrijk. Ik ondervond hoe je met de perceptie van artiesten kan spelen en hoe je creatief je imago kan uitspelen.

Er is meer verschil tussen mannen en vrouwen dan tussen Vlamingen en Walen, moeten daarom de vrouwen alle mannen buiten gooien, of omgekeerd?

Je bent relatief laat doorgebroken, ondanks al je talent.

DAAN  Ik wou artiest worden, geen grafisch ontwerper. Maar begin jaren '90 was het niet realistisch om te denken dat je kon leven van je muziek. De business leefde daarvan: platenfirma's, uitgevers, managers, maar niet de artiesten zelf. Ik kom uit een oude industrie, waarin de muziekwereld veel meer macht had dan tegenwoordig. Vroeger ging het een pak traditioneler: je moest een manager vinden, een platenfirma zoeken, en zoveel meer.

Om na je scheiding je zoontje één week op de twee te kunnen hebben, verhuisde je naar Elsene, te Brussel. Niet meteen de meest kindvriendelijke stad.

DAAN  Vind er maar eens een school. Ik heb tweemaal geluk gehad, maar 1.500 andere ouders niet. Belachelijk. Brussel is het slachtoffer van het getouwtrek tussen Vlaanderen en Wallonië. De hoofdstad is letterlijk het kind van de rekening. Om in Brussel te wonen moet je een idealist zijn. Nochtans heeft de stad gigantisch veel potentieel. Brussel is heel tof, maar dat eindigt als je jouw kind door de straat niet mee kan nemen op de fiets. Dat valt echt tegen.

Je vindt het grappig en rustgevend dat België niet splitsbaar is omwille van Brussel. “Jouw land is niet mijn land, want jouw land is een landmijn”, zong je in een protestlied tijdens de regeringscrisis, gericht naar Bart De Wever. Vanwaar jouw België-gevoel?

DAAN  Ik ben niet zozeer een pro-Belgicist, al leven we toch in een absurd, fantastisch landje. Ik ben vooral tegen mensen met negatieve argumenten, die haat of separatisme promoten. Er is meer verschil tussen mannen en vrouwen dan tussen Vlamingen en Walen. Moeten daarom de vrouwen alle mannen buiten gooien, of omgekeerd? Ik vind dat je zoveel mogelijk culturen moet mengen. Taal is trouwens geen groot verschil. Als we ons daar al niet kunnen overzetten, zijn we slecht bezig.

Je hoort net zoals schrijver Tom Lanoye bij de zogenaamde 'linkse culturo's'. Vind je het stom om in dat hoekje geduwd te worden?

DAAN  Neen. Dat levert mij toch al de steun van heel Wallonië en de helft van Vlaanderen op. Al moet niet iedereen mij tof vinden hoor.

Waarom de Amerikanen collectief zo dom geworden zijn, dat begrijp ik niet.

Waarom heb je een haat-liefdesverhouding met Amerika?

DAAN  Het is een voorbeeld van hoe het niet moet. Moest het land bewoond zijn door Europeanen, zou het fantastisch zijn. Al was dat historisch natuurlijk het geval, dus klopt die stelling niet. De Verenigde Staten zijn eigenlijk een openluchtmuseum. Waarom de Amerikanen collectief zo dom geworden zijn, dat begrijp ik niet. Te weinig socialisme, te veel godsdienst? Het is een foute grap, waarvan we veel kunnen leren; namelijk hoe het niet moet.

Vijf jaar na 9/11 vroeg De Standaard jou hoe je die dag beleefde. "Toen het eerste vliegtuig insloeg, dacht ik 'eindelijk!' en ben ik een bak bier gaan halen. Mijn eerste reactie was: ''de Amerikanen krijgen een koekje van eigen deeg'', zei je toen. Je werd daarvoor zwaar op de korrel genomen, heb je spijt van die uitspraak?

DAAN  Neen, natuurlijk niet. Het stond wel een beetje ongelukkig in New Yorkse kranten die het uitvergroten. Ik haalde een bak bier omdat het een lange dag zou worden. En we waren met drieën. ''Koekje van eigen deeg'', was mijn eerste reactie en daar blijf ik bij. De Amerikaanse versie van Grand Theft Auto is de enige waarbij je niet met een vliegtuig in wolkenkrabbers mag vliegen. In de Franse versie mag het wel, denk ik. Zulke spelletjes, dat is heel hun cultuur. De Amerikanen hebben het uitgevonden. Zij hebben de zogenaamde terroristen opgeleid. Dan kan je moeilijk klagen als het gebeurt. Hun militaristische cultuur hebben ze zelf gekweekt. Het was natuurlijk een zwaar menselijke ramp, maar je kan toch moeilijk eender welk land honderd jaar aan een stuk plat bombarderen en dan klagen dat er bij jou iemand eens een toren omver komt knallen. Als het dat maar is. Hoeveel doden zijn er in Irak ondertussen gevallen?