Boze Tongen
Hoera! Na twee jaar wachten op het laatste deel van Lanoyes trilogie is âBoze Tongenâ eindelijk gepubliceerd! Helaas is dit letterlijk het achterblijvertje van de drie. Doordat Lanoye veel minder snel van vertelperspectief verandert, verliest het verhaal zân vaart. De karakters worden karikaturen; hun kleine kantjes worden zĂł uitvergroot dat het belachelijk wordt: Herman als junk, Bruno als masochist, Elvire als kwijlende en schijtende demente. Bij alle personages slaan de stoppen door, met als jammerlijk gevolg: ongeloofwaardigheid. Ook de verwijzingen naar de actualiteit (âgeheel en al toevalligâ) zijn veel minder subtiel dan in de twee vorige romans: de incidenten rond Sauwens en Dedecker worden haast letterlijk overgenomen. Helaas, te hoge verwachtingen wekken eist zijn tol!
(fc)
Van liefde tot haat
Op een rustige zondag dook boven Antwerpen een enorm hart op. Het was geen milieuvriendelijke oplossing voor de beruchte helikopter, maar moest de première aankondigen van een nieuwe musical: âRomeo en Juliaâ. U weet wel, dat stuk over haat, liefde en de daaraan gekoppelde familiedramaâs. Dit was de grootse, groteske première voor de Vlaamse jetset. Dat bleek al direct toen de ballon door een rukwind werd gegrepen en net niet werd weggeblazen. Buiten wat (ramp)toeristen waren er weinig geĂŻnteresseerden en de ballon werd dan ook gauw neergelaten. BVâs uit alle windstreken kwamen naar de musical op hun niveau: âRomeo & Julia, naar het oeuvre van William Shakespeareâ. Beter geslaagd was een buizenconstructie met lappen: het brandende hart uit de reclame zou echt branden. Dit had voor een heus knaleffect kunnen zorgen doordat de brandblusapparaten dicht genoeg bij het vuur en tussen de gasflessen geplaatst waren. Voel de warmte van de liefde.
(bb)
09/11/01
De Franse producent Alain Brigard vroeg elf regisseurs uit elf landen om een korte film van precies 11â en 9ââ in elkaar te knutselen over de aanslag op het WTC en de nasleep ervan. Sommige regisseurs lieten niet na hun eigen alternatieve visie op de gebeurtenissen te geven met een vrij controversieel geheel als gevolg. De oekaze vanwege het Amerikaanse establishment om de film uit de bioscopen te weren liet dan ook niet lang op zich wachten. Het meest intrigerende stukje staat op naam van de Egyptenaar Youssef Chahine, die zijn alter ego laat praten met een Amerikaanse soldaat die de dood vond in Beiroet. Samen met hem bezoekt hij de familie van een Palestijn die zichzelf opblies. Ze hebben het samen ook over alle doden die de VS vanaf WOII op hun geweten hebben. Deze bijdrage verschilt wel enigszins van de anderen, want de film is zeker geen anti-Amerikaans pleidooi. Het hoofdthema is veeleer het leed dat uit oorlog en terreur voortkomt.
(tov)
De kleine maar moeilijke vriend
Recent verscheen âDe kleine vriendâ, het eerste boek van Donna Tartt na haar opmerkelijk debuut. Dat was zo succesvol in de lage landen dat dit boek eerst in een Nederlandse en pas dan in de originele Engelse versie verscheen. De reclamecampagne was ook opvallend. In elk zichzelf respecterend tijdschrift stond een bespreking, naast een slechte foto van de schrijfster: Donna Tartt is zichtbaar ouder geworden en liet zich portretteren op een afstandelijke, bijna tegennatuurlijke manier. Het boek zelf is trouwens veel minder spannend; Tartt speelt al te graag met het geduld van de lezer. Telkens weer wordt de actie onderbroken door een uitwijding over een van de personages, al dan niet sfeerscheppend. Of het nieuwe boek alle lof van het vorige verdient, is dan ook twijfelachtig.
(bb)