Uittreksel uit het Statuut van de Student (goedgekeurd in de Raad van Bestuur van de Universiteit Antwerpen van 1/10/2003): Artikel 31: Wanneer vacatures ontstaan, organiseert de “Verenigde UAStudenten”, afgekort “VUAS” de verkiezingen onder de studenten.
Toen wij van VUAS, in de loop van voorbije zomer, aan onze taken begonnen, wisten we dat het niet makkelijk zou worden en dat er ontzettend veel tijd in zou kruipen. VUAS was immers iets totaal nieuw. Met zes personen instaan voor de vertegenwoordiging van tienduizend studenten, dat was en is onze niet te onderschatten taak. Het Statuut van de Student bestond, dus er werd ons een kader aangeboden waarbinnen we zouden opereren. Voor de rest moesten we zelf maar uitdokteren hoe en wat. En zo moet het ook. Een legitieme studentenvertegenwoordiging moet in een zo groot mogelijke onafhankelijkheid haar taken kunnen vervullen.
Evident
Dat nog niet alle studenten van ons bestaan afweten, beseffen we maar al te goed. We zijn immers nieuw, en het werk dat we verrichten is ook niet altijd meteen op de campus te bespeuren. We merken spijtig genoeg ook dat men binnen vele gedecentraliseerde besturen (departementen, faculteiten) ofwel niet afweet van ons bestaan, en bij uitbreiding van het Statuut van de Student, of – en dat zou nog erger zijn – men er wel van afweet, maar gewoon verkiest ons én het Statuut te negeren. Dit bleek althans toen we één van de ons toegewezen taken trachtten uit te voeren.
Die taak houdt in dat VUAS de verkiezingen organiseert voor de studentenvertegenwoordigers in de academische organen. Concreet bestaat deze taak erin dat VUAS alle vacante mandaten voor studenten verzamelt voor faculteitsraden, onderwijscommissies, departementsraden, de onderwijsraad,…; deze mandaten bekendmaakt en kandidaatstellingen voor deze mandaten verzamelt om daarna de verkiezing te organiseren en de uitslag bekend te maken. En dit dus voor de gehele Universiteit Antwerpen op hetzelfde moment. Verre van evident, zo bleek.
Een échte erkenning beperkt zich niet tot een erkenning op papier.
Het verzamelen der vacante mandaten was immers in ware Kafka-stijl. Zo heeft elke faculteit, onderwijscommissie of elk departement een verschillend aantal studenten nodig. Een administratieve soep dus, die de verkiezingen er niet eenvoudiger en doorzichtiger op zou maken. Maar niet onoverkomelijk. Wanneer men dan echter bovendien, bij het verzamelen van die vacante mandaten regelmatig doodleuk te horen krijgt dat men zelf wel studenten zal aanduiden, of sterker nog, reeds heeft aangeduid, gaat het toch echt wel te ver. Niet alleen maakt dat VUAS het werk quasi onmogelijk, maar bovendien is dat flagrant in strijd met het Statuut van de Student, een bindend document.
Laten we hopen dat dit alles te wijten is aan het nieuw zijn van VUAS. Want als men, zoals artikel 13 van de opdrachtverklaring van de Universiteit Antwerpen stelt: “De Universiteit Antwerpen erkent de student als volwaardige partner (…)” zou men toch mogen beginnen met het erkennen van de legitieme vertegenwoordiging van alle studenten aan de universiteit. Een échte erkenning beperkt zich niet tot een erkenning op papier.
Deze tekst is enkele dagen voor de eigenlijke verkiezingen geschreven. Hopelijk zijn ze een succes geworden, met minstens één kandidaat per vacant mandaat én een massale opkomst aan het stembureau. In elk geval, bedankt aan alle besturen die ons bijgestaan hebben door hun vacante mandaten meteen ter beschikking te stellen. Zij hebben tenminste begrepen dat de éénmaking van de Universiteit Antwerpen niet enkel een naamsverandering inhoudt. En voor de anderen, volgende keer beter.
Namens het VUAS-presidium, Kris Cox
Secretaris VUAS 2003-2004