Iedereen kent hem als die hippe knuffelmarokkaan die geen blad voor de mond neemt, goochelt met scheldwoorden, nieuwsfeiten, humoristische oneliners én zich de Slimste Mens Ter Wereld mag noemen. Samen met zijn onafscheidelijke compadre en partner in crime Bilal Fallah zakte hij op een mooie Maartse dag naar Antwerpen af om in het Hof van Liere hun nieuwe langspeelfilm Image toe te lichten. Tijd voor een gesprek, putain!
Onze studententijd was echt een fucked up periode. Fuck Sint-Lucas! Het eerste jaar waren wij de enigste Marokkanen, we moesten dus wel direct aan bendevorming doen (lacht). We bleven ook allebei ons eerste jaar zitten, een leerkracht raadde mij zelfs aan om er mee te kappen. Maar ik moest wel voortdoen. Cinema maken is mijn droom al van jongs af aan. Als ik geen films mag maken, fuck wat ga ik dan doen met mijn leven. Ik was echt in paniek toen ik buisde, Ik dacht putain, straks word ik nog clochard of ga ik in het leger. Een groot voordeel aan Sint-Lucas is wel dat veel leerkrachten gerenomeerde regisseurs zijn met real live experience. We hebben ook les gekregen van zalige mensen: Roscam, Fien Troch, Dorothé van Den Bergh, enzovoort. Roscam is nog altijd onze mentor, onze grote broer: we bellen hem nog regelmatig voor advies.
Wij zijn studenten voor het leven. Als we beginnen met een project dan analyseren we films: je kan dat niet leren uit de boeken. Een bepaald ritueel hebben we niet. We brainstormen veel, bekijken films, enzovoort. Wij als regisseurs kijken naar de wereld alsof we in een film zitten. Elke persoon die je ontmoet dat neem je mee, dat gebruik je, dat sla je op. Als er een film slecht is, dan heb ik de neiging om naar technische dingen te kijken, maar als de film goed is dan denk ik aan niks en dan zit ik in die wereld. Dat is de shit die wij ook willen maken. Bilal praat en ik begin te typen. Schrijven is puur scenarieel boeiend, maar wanneer het scenario er staat, groeit er tijdens het monteren meer en meer afstand. Maar je houdt je tijdens heel het proces wel vast aan dat ene kippenvelmoment waarop je voor het eerst dat idee hebt gekregen. En daarna? Dan heb je constant twijfels. Image was ook onze eerste langspeelfilm: véél meer tijd om fouten te maken (lacht).
Film is het mooiste medium dat er bestaat. Ik heb dat gevoel altijd al gehad. Vroeger toen ik klein was, vloeiden alle interesses die had, alle hobby’s waar ik mij met bezighield voort uit de films die ik zag. Zo was ik een echte dinosaurusfreak, enkel en alleen omdat ik Jurassic Parc gezien had. Of ik was ineens intens geïntrigeerd door ruimtervaart louter door de film Apollo 13. Het mooie aan de film is dat je alle aspecten van kunst gebruikt in één medium: verschillende werelden, tijdperken, muziek, acteurs, enzovoort. Alles is mogelijk. De film, dat is hét summum van verhalen vertellen. En wij willen de verhalenvertellers zijn.
Als regisseur heb je een andere blik, op de wereld maar ook op andere films. Er zijn echt wel films waarvan ik denk, fuck ik had die zo veel beter gemaakt. Neem nu Munich van Steven Spielberg. Dat was een project waar ik al jaren zelf mee in mijn hoofd zat en dan maakt die fucking Spielberg daar ineens een film over terwijl het niet eens zijn genre is. Als wij die film hadden gemaakt hadden we tenminste de kant van de Palestijnen ook belicht, terwijl je nu gewoon een film lang Israëliers Palestijnen ziet afknallen. Ik had die shit beter gemaakt. Maar er zijn ook films waarvan je als filmregisseur denkt, damn dit is echt legendarische shit. Een Star Wars epos bijvoorbeeld, dat is mijn natte droom.
Wij willen geen ‘maatschappelijk verantwoorde’ boodschap brengen. Dat is bullshit. Als Iedereen denkt: twee Marokkanen die een film maken over de Brusselse cartiers, die willen natuurlijk stereotypen doorbreken. Image moet helemaal geen boodschap brengen, als mensen dat er uit willen afleiden is dat hun zaak. Nee, wij wilden gewoon een universieel verhaal brengen over de media. Dat is het ding: er kan een boodschap zijn maar dat blijft ondergeschikt aan de film. wij zijn en blijven vakmensen, ook al zijn weverhalenvertellers. Het verhaal van Image is misschien uit een soort buikgevoel ontstaan, maar wij zijn Image niet hé. Wij zijn geen politiekers of sociaal werkers. Eens we bezig zijn met de film, dan zijn we bezig met de puur oppervlakkige aspecten van film maken: hoe laten we de acteurs het verhaal in beeld brengen, hoe monteren we dit zodanig dat de aandacht van het publiek blijft hangen? Met de inhoud zijn we dan al twee jaar niet meer bezig. We zitten nu in de laatse fase van onze montage van Black en dat is altijd de periode dat we stilletjes aan loco beginnen worden. Je hebt alle scenes dan al zo vaak de revue zien passeren, je raakt er door geobsedeerd en bent met niets anders meer bezig. Precies of je drugs genomen hebt. Ik kan hier nu vanuit het niets beginnen freaken en roepen en schreeuwen. Dat wil je niet zien, maar ooit, ooit maak ik daar een kortfilm over (lacht).