Het volleybalteam van de Associatie Universiteit & Hogescholen Antwerpen (AUHA) heeft het onmogelijke gedaan. In een bloedstollende finale werden de volleybalmannen opnieuw wereldkampioen. Op de Wereld Interuniversitaire Spelen in Amsterdam had de Antwerpse ploeg een spannende vijfsetter nodig om voorbij het Iraanse Islamic Azad University te geraken - een stunt zonder meer.
Eén jaar nadat de AUHA volleybalploeg in Valencia wereldkampioen werd, leek de kans klein dat die titel verlengd zou worden. In de Zuid-Spaanse stad was Islamic Azad University immers niet aanwezig. Hoewel de titel met volle teugen werd gevierd, voelde het aan als the best of the rest. De Iraniërs hadden immers een ongeslagen status. Sinds de intrede van het volleybal op de IFIUS Wereld Interuniversitaire Spelen in 2006 had de Iraanse universiteit iedere keer het goud gewonnen. Ook in de groepsfase bevestigde Islamic Azad hun winning streak door al zijn zes wedstrijden te winnen. Sterker nog, het gaf geen enkele set weg. Het Antwerpse team werd twee keer kansloos met 3-0 naar huis gespeeld. Het maakt deze tweede wereldtitel des te mooier.
Reservisten moeten België redden
De Iraanse spelers komen allemaal uit voor een eersteklasser in eigen land. Dat is er aan te zien: alle spelers overstijgen de dubbele meter. Al hoopte de Antwerpse equipe in de finale op een stunt. ’s Morgens waren Michael Delbaere en Jolan Cox nog naar Amsterdam afgezakt om de ploeg te versterken. “Dat was op voorhand afgesproken”, zegt coach Peter Hellinckx. “Hun club (eerste divisieclub Amigos Zoersel, nvdr.) wilde hen enkel vrijgeven voor de finale.” De kleine oogjes van de coach verraden een zware week. “Feesten hoort bij dit toernooi, maar gisteren zijn we wel vroeg gaan slapen,” verzekert hij ons. Of het aan het feesten of het verschil in talent ligt, is moeilijk te zeggen, maar de eerste set gaat eenvoudig naar Islamic Azad. De Antwerpenaren houden goed stand tot 9-9, maar dan spelen de Iraniërs een versnelling hoger. 15-25 luidt het zware verdict. Niemand in het imposante Universitair Sportcentrum gelooft op dat moment in een Belgische overwinning. “Hun niveau lag veel hoger. We moesten de wet van de sterkste ondergaan”, analyseert Hans Vercauteren.
Vercauteren had toen al de fair play-prijs van de gehele Spelen op zak. Toen de Antwerpse ploeg in de belangrijke wedstrijd tegen de Amsterdamse Inholland Hogeschool een onterecht punt kreeg, besloot Vercauteren de opslag ostentatief af te staan door in het dak te serveren. “De scheidsrechter gaf ons onterecht een punt. Hoewel we dat aangaven hield hij voet bij stuk”, zegt de Antwerpse student. “Als team besloten we hen het punt terug te geven.”
De tweede set gaat gelijk op. Tijdens deze set worden enkele enthousiaste, Iraanse supporters terug de tribune in gestuurd. Het lijkt de Iraniërs af te leiden, want AUHA komt op een 21-20 voorsprong. Ook de time-out brengt geen soelaas. De smash van Michael Delbaere zorgt voor 25-21. Het eerste setverlies van de Islamic Azad op het toernooi is een feit. In de derde set stellen de Perzen orde op zake. Bij een 7-12 scoren ze twaalf punten op rij. Het sein voor coach Hellinkcx om Michael Delbaere naar de kant te halen. “De set was al verloren, dus gaf ik Michael even rust”, verklaart de coach. “Lucas (De Munck, nvdr.) heb ik toen wat speelminuten gegeven. Hij is op zulke momenten een gangmaker die voor de ploegsfeer zorgt.” Islamic Azad wint set drie met 11-25.
Perzische heksenketel
In de vierde set krijgt de wedstrijd de allure van een echte finale. Op de tribunes zorgt een meute uitzinnige, Iraanse fans voor de ambiance met trommels, liederen en wapperende vlaggen. Alsof de Belgen op deze heksenketel hebben gewacht, slaat Antwerpen halverwege de set een kloofje. De Iraniërs antwoorden gepast en plots staat het weer 18-18. Dan maakt Jolan Cox het verschil. Met enkele smashes zorgt hij voor een 22-19 voorsprong. Zowel op de bank, het veld, als in de tribune beginnen de Antwerpenaren voor het eerst in de overwinning te geloven. Het is Cox – wie anders? – die de set binnenhaalt. 25-21. We krijgen een beslissende vijfde set.
De zenuwen gieren door de kelen, terwijl men vecht voor ieder punt. Yannick Wijnen haalt een ongrijpbare bal terug, Michael Delbaere scoort. Een mentaal belangrijk punt, heet dat dan. De Antwerpenaren laten zich bij 12-11 niet meer van de wijs brengen en pakken de vijfde set met 16-14. De Belgen zijn de euforie ver voorbij, de Iraniërs zitten in zak en as. “We hadden pech met de scheidsrechter,” begint de Iraanse coach, “maar de Belgen hadden vandaag een goede ploeg. Al hadden we die wedstrijd altijd moeten winnen.” De Antwerpse spelers laten het niet aan hun hart komen. “Deze overwinning is veel mooier dan die van vorig jaar tegen het Italiaanse Sannio”, zegt Hans Vercauteren. “We hoopten vooraf wel op een overwinning, maar we wilden vooral goed meespelen.” Ook Lucas De Munck denkt er zo over: “Natuurlijk had ik liever vandaag wat meer gespeeld, maar ik moet eerlijk zijn: het niveau van Michael en Jolan haal ik niet. Het team stond vandaag voorop. Daardoor zijn we wel weer wereldkampioen.” Waarna de ploeg het gekende ‘Kampioenen! Kampioenen! Olé, Oléé!’ luidkeels inzet.