Alles is kapot te maken. Deconstructie. Moeilijk woord, maar makkelijk uit te voeren. Alleen, het wordt zo weinig gedaan. We maken onszelf voortdurend van alles wijs en weinigen kunnen het opbrengen om met de kleine naald der cynisme de opgeblazen ballon van gedachten te doorprikken. Cultuur is slechts een laagje vernis rond de chaos van het leven. Het bijt de verf van de menselijke essentie niet af, maar beschermt ze tegen verwering. De mens is tegenstrijdig pas in zijn wezen geraakt als deze constructies ten val worden gebracht. Mensonterende toestanden als oorlogen en aanslagen. Maar ook emotionele zwartgalligheden, depressies en crisissen in het leven, vooral dan mid-life. Romantiek is de enige voorgekauwde strohalm die het heilig vuur nog kan doen ontvlammen. Waarom deze dan niet vroegtijdig eens onder de loep nemen?
Drommen mensen rond een schilderij in het kader van een museum. Kunst met een grote C, cultuur met een K. Nieuwe spelling. ’t Kofschip strijkt zijn zeilen en na dit omvattende werk vaart het naar nieuwe oorden. Bureau’s waar CV’s worden doorploegd op de aan- of afwezigheid van d ofte t. Talent en ervaring doen dan niet meer ter zake.
Wat is een schilderij meer dan een stuk linnen met enkele verf- en penseelstreken? Een ezel? Vooral voor het schilderij geplaatst dan. Evenwijdige lijnen van Mondriaan sieren vandaag de dag tafelkleden. Gemorste jus maakt dat de Nederlandse grootmeester een nog hoger stadium van abstractie bereikt. Verwrongen grijze gezichten smukken robuust een mok op waaruit Picasso nooit zal drinken. De schreeuw van verontwaardiging die hierop volgt wordt meerder malen verfilmd, of beter gezegd verminkt, en vervolgens als masker vermomd in een massaproduct en gadget. In de Westerse wereld eten mensen elke dag een gewas dat Colombus, een Amerikaan uit het pre-cowboytijdperk, hier invoerde. Aardappeleters alom. Men zou zich voor minder een oor laten aannaaien.
Wat is muziek meer dan geluidstrillingen die worden voortgebracht en opgevangen door een al dan niet bereidwillige luisteraar? Bij Beethoven lag het anders, ja, die was doof. Bij hem leek muziek niets meer dan welhaast wiskundig geordende noten en harmonieën. Leek ja, uiteindelijk draait alles rond lijken, want wat is Oscar Wilde meer dan een lijk in zijn eigen annalen? Vertrapte voetnoten zijn het die je naar vergeelde boeken doen grijpen. Literatuur is hetgeen het minst wordt gelezen door de massa. Het draait allemaal rond de incrowd. Intellectuelen. Poëzie als raadsel. Van Ostayen als lyrisch genie. Maar wie zonder ochtendhumeur groet ’s morgens nu niet de dingen? GegOOchEl Met Lettertypes. Houdini’s voordeel was dat hij zichzelf tenminste al direct liet boeien.
Dubbelzinnigheid alom: de nihilist heeft met andere woorden waarschijnlijk altijd gelijk. Maar een wereld zonder idealen en fantasie is ondraaglijk. Onwetendheid geeft ijdele hoop.