Een amalgaam aan hersenspinnen en ander ongedierte ontspruit opnieuw aan elk uiteinde der haren van het gelijknamige monster wanneer deze laatste weer eens te laat wordt ingelicht over de nakende, ultieme en – deze keer – zeer echte deadline: “Kunt ge da ten laatste straks doorsturen, dan kan da morgen nog naar den drukker; den deadline was eigenlijk gisteren!”
Ten eerste, waarom worden freelancers altijd behandeld als schrale interim-arbeiders: maximaal rendement tegenover een minimum aan input en marginale arbeidsomstandigheden. “Kijkt ‘ns in uw glazen bol en verzint iets tegen ‘ten laatste strakskes'...” Goed wetende dat dit dier zich niet laat opjagen, niet aan journalistiek gefoefel meedoet, en dat noch inkt noch papier vergoed zullen worden.
Vervolgens, welk nut of maatschappelijk heilzaam doel wordt er nagestreefd door een deadline van gisteren nog trachten te halen: dit is als het bevrijdende doelpunt maken wanneer de match al een halfuur geleden afgefloten is en elke supporter lang afgedropen. Trouwens, zo moordend blijkt die deadline ook weer niet te zijn, aangezien het op de redactie nog bruiste van de jolige bedrijvigheid op het moment dat enkel dood en verderf zouden mogen overheersen. “En hoe dodelijk is de zonet uitgevonden ‘strakskes'-doodlijn?”
Tenslotte toch nog een positieve noot om af te sluiten. Ondanks de zonet geuite kritiek en niettegenstaande een troebele geest en voze smaak in de mond van één der medewerkers na een nacht lang bieren te hebben geherderd in de alom gekende hUPpeldepup-stal, brengt dwars je uiteindelijk toch weer thuis. Vrolijk kerstfeest!